Υιοθεσία

Η υιοθεσία από νομικής πλευράς έχει διπλή σημασία. Αφενός υποδηλώνει το σύνολο των πράξεων, που απαιτούνται για τη δημιουργία της σχέσης γονέα- τέκνου και αφετέρου την ίδια τη σχέση γονέα- τέκνου. Η κύρια διάκριση της υιοθεσίας είναι σε υιοθεσία ανηλίκου και ενηλίκου. Οι προϋποθέσεις της υιοθεσίας διακρίνονται σε ουσιαστικές και διαδικαστικές και ουσιαστικές διακρίνονται περαιτέρω σε θετικές και αρνητικές.

Οι ουσιαστικές προϋποθέσεις της υιοθεσίας ανηλίκου είναι ο υιοθετούμενος να είναι ανήλικος και αυτός που υιοθετεί να έχει συμπληρώσει τα τριάντα του χρόνια και να μην έχει υπερβεί τα εξήντα. Επίσης, θα πρέπει να συντρέχει και η προϋπόθεση της διαφοράς ηλικίας, σύμφωνα με την οποία, αυτός που υιοθετεί πρέπει να είναι μεγαλύτερος από τον υιοθετούμενο τουλάχιστον κατά δεκαοχτώ χρόνια αλλά όχι περισσότερο από πενήντα.

Τη σημαντικότερη προϋπόθεση αποτελεί το συμφέρον του υιοθετούμενου, βάσει του οποίου εξετάζονται όλες οι παράμετροι της υιοθεσίας που μπορούν να προσφέρουν στο παιδί ένα αξιοπρεπές περιβάλλον για να ζει. Τελευταία προϋπόθεση αποτελεί η διενέργεια κοινωνικής έρευνας, με την οποία εξετάζεται αν η υιοθεσία είναι προς το συμφέρον τον υιοθετούμενο.

Τα αποτελέσματα της υιοθεσίας αρχίζουν από την τελεσιδικία της απόφασης και είναι η πλήρης αποκοπή του παιδιού από τη φυσική του οικογένεια και η πλήρης ένταξή του στη θετή οικογένεια. Όπως είναι φυσικό, το παιδί παίρνει το επώνυμο του θετού γονέα.

Για την υιοθεσία ενηλίκου ισχύουν όσα αναφέρθηκαν και στην υιοθεσία ανηλίκου με κάποιες παρεκκλίσεις. Το κατώτατο όριο ηλικίας είναι τα σαράντα χρόνια, ενώ ανώτατο δεν προβλέπεται και κατώτατο όριο διαφοράς ηλικίας είναι τα δεκαοχτώ χρόνια, αντίθετα και εδώ δεν καθιερώνεται ανώτατο όριο. Διατηρούνται ωστόσο οι δεσμοί με τη φυσική του οικογένεια.