1. Πας εργοδότης, ή διευθυντής, ή επιτετραμένος, ή επί οιωδήποτε τίτλω εκπρόσωπος οιασδήποτε επιχειρήσεως, εκμεταλλεύσεως ή εργασίας, μη καταβάλλων εμπροθέσμως εις τους παρ' αυτώ αντί μισθού απασχολουμένους τας εις τούτους, ως εκ της σχέσεως εργασίας, οφειλομένας αποδοχάς ή πάσης φύσεως χορηγίας, τας καθωρισμένας είτε υπό της συμβάσεως εργασίας, ή της υπαλληλικής συμβάσεως, είτε υπό συλλογικής συμβάσεως εργασίας, είτε υπό διοικητικών πράξεων, είτε υπό του Νόμου ή εθίμου τιμωρείται επί τη μηνύσει των ενδιαφερομένων ή των οργάνων του Υπουργείου Εργασίας, ή της οικείας Αστυνομικής Αρχής, ή της οικείας επαγγελματικής οργανώσεως των μισθωτών, διά φυλακίσεως μέχρι τριών μηνών και χρηματικής ποινής, της οποίας το ποσόν δεν δύναται να ορίζηται κάτω του ενός τετάρτου ουδέ άνω του ημίσεως τους εις τους εν εκάστη μηνύσει αναφερομένους καθυστερουμένου χρηματικού ποσού, προς εξεύρεσιν του οποίου αι τυχόν εις είδος οφειλόμεναι χορηγίαι δέον να αποτιμώνται, διά της σχετικής αποφάσεως, εις χρήμα. Αι περί αναστολής, μετατροπής ή εξαγοράς της ποινής διατάξεις δεν ισχύουν εν προκειμένω.
2. Η εκδίκασις των περί ων ανωτέρω μηνύσεων, ενεργείται κατά τας διατάξεις του Νομοθετικού Διατάγματος της 23ης Νοεμβρίου 1923 «περί αμέσου εκδικάσεως πλημμελημάτων τινων επ' αυτοφόρω» ως αύται ετροποποιήθησαν και συνεπληρώθησαν μεταγενεστέρως.
3. Η άσκησις εφέσεως εις περίπτωσιν καταδίκης, δεν αναστέλλει την εκτέλεσιν της ποινής.
4. Αι κατά τας διατάξεις της παραγράφου 1 του παρόντος χρηματικαί ποιναί διατίθενται συμφώνως προς το άρθρον 2 του Β.Δ. της 24 Ιουλίου 1920 «περί πληρωμής ημερομισθίων».
5. Η ισχύς του παρόντος Νόμου άρχεται από της δημοσιεύσεώς του εις την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
