Άρθρον 9 - Νόμος ΓπΝ’/1911 (υπ' αριθμ. 3950)

Ο δικαστής κατά την επιδίκασιν της αποζημιώσεως οφείλει να λαμβάνη υπ' όψιν τας κατ' ιδίαν περιστάσεις, οίον την τυχόν ύπαρξιν ή µη πταίσματος, το μέγεθος αυτού, τον ποινικόν ή µη χαρακτήρα της πράξεως ή παραλείψεως, τας περιουσιακάς συνθήκας ζημιώσαντος και ζημιωθέντος, προς δε και καταθέσεις μαρτύρων παρόντων κατά το ατύχημα και υποκειμένων κατά τας διατάξεις της Πολ. δικονομίας εις εξαίρεσιν λόγω συγγενείας. Υπαρχόντων πλειόνων υποχρέων, έκαστος αυτών ευθύνεται ανεξαρτήτως του άλλου, δι' ο ποσόν κατεδικάσθη, ο δε δικαιωθείς δεν δύναται να λάβη εξ όλων ομού πλέον του ποσού της μεγαλειτέρας καταδίκης, τηρουμένου μεταξύ τούτων του δικαιώματος της αναγωγής κατά τας αρχάς του Αστικού Δικαίου.