Η πρώτη παράγραφος του άρθρου 11 του νομοθετικού διατάγματος της 17 Ιουλίου/ 13 Αυγούστου 1923 «περί ειδικών διατάξεων επί ανωνύμων εταιρειών» αντικαθίσταται ως εξής:
«Άρθρο 11. 1. Η ιδιότητα του αναπαλλοτρίωτου αίρεται: α) στην περίπτωση των νομικών προσώπων, με τη διάλυσή τους, β) στην περίπτωση των ανικάνων, με τη λήξη της ανικανότητάς τους, γ) αν πρόκειται για ισόβια πρόσοδο, με ο θάνατο του δικαιούχου, δ) αν πρόκειται για καταθέσεις υπέρ ανηλίκου, υπέρ απαγορευμένου ή υπέρ προσώπου που τελεί υπό δικαστική αντίληψη, εφόσον ο όρος του αναπαλλοτρίωτου συμφωνήθηκε από τον καταθέτη κατά την κατάθεση και επιτραπεί, ύστερα από αίτηση του δικαιούχου ή του νόμιμου αντιπροσώπου του, η ολική ή μερική άρση του αναπαλλοτρίωτου ή η μεταβολή των όρων της κατάθεσης με άδεια του δικαστηρίου. Αρμόδιο δικαστήριο είναι το μονομελές πρωτοδικείο του τόπου της κατάθεσης, το οποίο χορηγεί την άδεια, δικάζοντας κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας, μόνον αν συναινεί στη χορήγησή της, με συμβολαιογραφικό έγγραφο ή με δήλωση ενώπιόν του, ο καταθέτης και επί πλέον συντρέχει περίπτωση αναπόφευκτης ανάγκης ή προφανούς ωφέλειας του δικαιούχου. Επί πλέον απαιτείται, για εκείνους που τελούν υπό επιτροπεία, σύμφωνη γνωμοδότηση του συγγενικού συμβουλίου και, για όσους τελούν υπό δικαστική αντίληψη, συναίνεση του δικαστικού αντιλήπτορα.
