Μετά το άρθρον 47 του Νόμου 2190/1920 και υπό τον τίτλον «Κεφάλαιον ΣΤ' Διάλυσις και Εκκαθάρισις», προστίθεται ίδιον άρθρον 47α, έχον ούτω:
«Άρθρον 47α.
1. Η Εταιρεία λύεται α) άμα τη παρόδω του εν των καταστικώ οριζομένου χρόνου διαρκείας αυτής, β) δι' αποφάσεως της γενικής συνελεύσεως λαμβανομένης κατά τας διατάξεις του άρθρου 29 παράγραφος 3 και 31 παράγραφος 20 και γ) άμα τη κηρύξει της Εταιρείας εις κατάστασιν πτωχεύσεως.
2. Η συγκέντρωσις πασών των μετοχών εις έν πρόσωπον δεν αποτελεί λόγον λύσεως της Εταιρείας.
3. Πλην της περιπτώσεως της πτωχεύσεως, την λύσιν της Εταιρείας επακολουθεί η εκκαθάρισις αυτής. Εις την περίπτωσιν του εδαφίου α' της προηγουμένης παραγράφου το Διοικητικόν Συμβούλιον εκτελεί χρέη εκκαθαριστού, εφ' όσον το καταστατικόν δεν ορίζει άλλο τι, μέχρι του διορισμού εκκαθαριστών υπό της Γενικής Συνελεύσεως. Εις την περίπτωσιν του εδαφίου β' η Γενική Συνέλευσις διά της ίδιας αποφάσεως ορίζει και τους εκκαθαριστάς.
4. Εάν η Εταιρεία ελύθη λόγω παρόδου του χρόνου διαρκείας αυτή η δι' αποφάσεως της Γενικής Συνελεύσεως ή εάν μετά την κήρυξιν της πτωχεύσεως επήλθε συμβιβασμός ή αποκατάστασις κατά τας ισχυούσας περί πτωχεύσεως διατάξεις, δύναται αυτή να αναβιώση δι' αποφάσεως της Γενικής Συνελεύσεως των μετόχων, λαμβανομένης κατά τας διατάξεις των άρθρων 29 παρ. 3 και 31 παρ.2. Τοιαύτη απόφασις αποκλείεται εάν ήρξατο η διανομή της εταιρικής περιουσίας».
Η παράγραφος 2 του άρθρου 61 του νόμου 3190/1955 καταργείται.
