Πειθαρχική ποινή προστίμου σε βάρος δικαστικού λειτουργού - Απαράδεκτο της αιτήσεως ακυρώσεως (ΣτΕ 2128/2018)

Πηγή: humanrightscaselaw.gr

ΣτΕ Γ΄ Τμ. 2128/2018

Ένδικη προστασία - Πεδίο εφαρμογής του άρ. 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ - Πειθαρχική ποινή προστίμου σε βάρος δικαστικού λειτουργού - Απαράδεκτο της αιτήσεως ακυρώσεως - Συμβατότητα με το άρ. 6 της ΕΣΔΑ

(Α) Η επίδικη υπόθεση, ως αναφερόμενη στην πειθαρχική και μόνο ευθύνη δημοσίου λειτουργού, δεν αφορά κατηγορία ποινικής φύσεως κατά την έννοια του άρθρου 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, αλλά αποτελεί υπόθεση αστικής φύσεως κατά την έννοια της ίδιας διατάξεως, διότι

(α) ως υποθέσεις αστικής φύσεως θεωρούνται και οι πειθαρχικές υποθέσεις, το αντικείμενο των οποίων αφορά ή μπορεί να αφορά, κατά την οικεία νομοθεσία, το δικαίωμα του θιγόμενου προσώπου να συνεχίσει να ασκεί ορισμένο επάγγελμα,

(β) στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από τις διατάξεις του άρθρου 93 παρ. 1 του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Καταστάσεως Δικαστικών Λειτουργών (Ν. 1756/1988), η πειθαρχική διαδικασία σε βάρος της αιτούσας μπορούσε να καταλήξει στην επιβολή πειθαρχικών κυρώσεων από την έγγραφη επίπληξη έως και την προσωρινή ή την οριστική παύση. 

(Β) Περαιτέρω, όμως, η ιδιότητα του δικαστικού λειτουργού εμποδίζει την εφαρμογή του άρθρου 6 της ΕΣΔΑ, εφόσον συντρέχουν τα κριτήρια της νομολογίας Eskelinen, εφόσον, δηλαδή, αφενός το οικείο κράτος έχει ρητώς αποκλείσει την πρόσβαση σε δικαστήριο για ορισμένη κατηγορία δημοσίων λειτουργών και αφετέρου ο αποκλεισμός αυτός στηρίζεται σε αντικειμενικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος, υπό την έννοια ότι το αντικείμενο των σχετικών υποθέσεων σχετίζεται με την άσκηση δημόσιας εξουσίας ή θέτει εν αμφιβόλω τον ιδιαίτερο δεσμό εμπιστοσύνης και υπακοής που συνδέει τον ασκούντα δημόσια εξουσία λειτουργό με την πολιτεία.

Διαβάστε επίσης: Κυρώνει η Ελλάδα το Πρωτόκολλο 15 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ)

Εν προκειμένω, συντρέχουν αμφότερες οι ανωτέρω προϋποθέσεις, δεδομένου ότι το άρθρο 91 παρ. 4 του Συντάγματος αποκλείει ρητώς την άσκηση δικαστικής προσφυγής κατά των αποφάσεων πειθαρχικών συμβουλίων των δικαστικών λειτουργών, ο αποκλεισμός δε αυτός δικαιολογείται από αντικειμενικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος, προεχόντως διότι η άσκηση της δικαστικής λειτουργίας αποτελεί μία από τις βασικές εκδηλώσεις της κρατικής κυριαρχίας και η ιδιότητα του δικαστή συνδέεται, από τη φύση της, ευθέως με την άσκηση αρμοδιοτήτων δημόσιας εξουσίας, γεγονός που καθιστούσε επιβεβλημένη, κατά την κρίση του συνταγματικού νομοθέτη, την ανάθεση της σχετικής πειθαρχικής εξουσίας σε ειδικώς κατεστημένα όργανα και τον αποκλεισμό του δικαστικού ελέγχου των πράξεών τους (βλ. ΕΔΔΑ 19.10.2010 Özpinar κατά Τουρκίας, σκέψη 30).