Μη εφαρμογή του άρ.41 ν. 3659/2008 σε διαφορά κοινωνικής ασφάλισης (ΔΠΑ 2010/2023)

Με πρόσφατη απόφασή του, το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε ότι, σε διαφορά κοινωνικής ασφάλισης, δεν εφαρμόζεται η διάταξη του  άρθρου 41 του ν. 3659/2008 περί επανάσκησης ενώπιον διοικητικού δικαστηρίου ενδίκου βοηθήματος το οποίο απορρίφθηκε από πολιτικό δικαστήριο λόγω έλλειψης δικαιοδοσίας (ΔΠΑ 2010/2023).

Έκρινε, επιπλέον, ότι δεν υφίσταται παρανομία των οργάνων του εναγόμενου Δήμου και δεν δύναται να στοιχειοθετηθεί αστική ευθύνη αυτού, κατά τις διατάξεις των άρθρων 105-106 Εισ.Ν.Α.Κ., διότι νομίμως απέρριψε την αίτησή της περί οικονομικής ενίσχυσης σε άπορα άτομα με βαριά αναπηρία.

Αναφορικά με το ζήτημα του εμπροθέσμου ή μη της άσκησης της κρινόμενης προσφυγής, το δικαστήριο επεσήμανε ότι το γεγονός ότι η προσφεύγουσα-ενάγουσα, κατόπιν παροχής νομικής βοήθειας, άσκησε αρχικά ένδικο βοήθημα σε στερούμενο δικαιοδοσίας δικαστήριο, δεν ασκεί επιρροή, καθόσον η εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 41 του ν. 3659/2008 προϋποθέτει ότι η άσκηση ενδίκου βοηθήματος σε στερούμενο δικαιοδοσίας δικαστήριο οφείλεται σε δυσχέρεια ή εύλογη αμφιβολία διάκρισης του χαρακτήρα της υπαγόμενης διαφοράς ως ιδιωτικής ή διοικητικής (ΣτΕ 465/2020). Στην συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση, δεν υφίσταται η προϋπόθεση αυτή, δεδομένου ότι ούτε νομολογιακά ούτε δογματικά καταλείπεται εύλογη αμφιβολία για το χαρακτήρα της υπό κρίση υπόθεσης ως γνήσιας διοικητικής διαφοράς και μάλιστα ως διαφοράς ουσίας, κατ’ εφαρμογή της νομοθεσίας περί κοινωνικής ασφάλισης του άρθρου 7 παρ. 1 εδ. β΄ του ν. 702/1977.

Άλλωστε η χορήγηση στην προσφεύγουσα-ενάγουσα ευεργετήματος πενίας, κατά τις διατάξεις των άρθρων 276 και 276Α παρ. 1 του Κ.Δ.Δ. δεν μπορούσε να διακόψει την προθεσμία άσκησης της υπό κρίση προσφυγής, αφού αυτή είχε ήδη λήξει.

Με τα δεδομένα αυτά, το υπό κρίση ένδικο βοήθημα, κατά το μέρος που στρέφεται κατά απόφασης της Προϊστάμενης Διεύθυνσης Κοινωνικής Προστασίας Παιδείας και Πολιτισμού του Δήμου Παλλήνης και αποτελεί προσφυγή, η οποία, ασκήθηκε μετά την πάροδο της  νόμιμης προθεσμίας των 60 ημερών, κρίθηκε εκπρόθεσμη. Για το λόγο αυτό, που εξετάζεται αυτεπαγγέλτως και δεδομένου ότι η προσφεύγουσα-ενάγουσα δεν επικαλείται ότι συνέτρεξε λόγος ανωτέρας βίας που να δικαιολογεί το εκπρόθεσμο, το υπό κρίση δικόγραφο, καθ’ ο μέρος φέρεται ως προσφυγή, κρίθηκε απορριπτέο ως απαράδεκτο.

Περαιτέρω, το δικαστήριο διαπίστωσε ότι η ενάγουσα διαγράφηκε μεν από τα μητρώα ασφαλισμένων του Ε.Φ.Κ.Α. (πρώην Ο.Α.Ε.Ε.), δικαιούνταν, ωστόσο, σύνταξη λόγω αναπηρίας από τον ασφαλιστικό αυτό φορέα.Επομένως, η ενάγουσα δεν μπορεί να εξομοιωθεί με ανασφάλιστο άτομο, λόγω του ότι δεν αιτήθηκε για λήψη σύνταξης λόγω αναπηρίας από τον ασφαλιστικό φορέα της, διότι, σε κάθε περίπτωση, παρέμεινε εγγεγραμμένη στα μητρώα ασφαλισμένων του Ε.Φ.Κ.Α., χωρίς άλλωστε να αποδεικνύει ότι δεν μπορούσε να λάβει για οποιοδήποτε λόγο σύνταξη λόγω αναπηρίας από τον ασφαλιστικό φορέα της για το επίδικο χρονικό διάστημα.

Τα ανωτέρω δεν έρχονται σε αντίθεση με το άρθρο 2 του Συντάγματος και 3 της Ε.Σ.Δ.Α., καθόσον με τις ως άνω αναφερόμενες διατάξεις γίνεται σαφής η επιλογή αυτή του κανονιστικού νομοθέτη να θέσει συγκεκριμένες προϋποθέσεις, προκειμένου να εκπληρωθεί η υποχρέωση του Κράτους για παροχή κοινωνικής προστασίας με τη μορφή οικονομικής ενίσχυσης σε άπορα άτομα με βαριά αναπηρία με σκοπό την εξασφάλιση στοιχειώδους επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Κατόπιν των ανωτέρω και δεδομένου ότι η επίδικη προνοιακή παροχή καταβάλλεται σε άτομα ανασφάλιστα ή ασφαλισμένα που δεν έχουν τις αναγκαίες προϋποθέσεις συνταξιοδότησης από τον ασφαλιστικό φορέα τους, το Δικαστήριο έκρινε ότι νόμιμα και ορθά ο εναγόμενος Δήμος απέρριψε την αίτηση της ενάγουσας και δεν κατέβαλε την επίδικη οικονομική ενίσχυση σε αυτή και κατά το επίδικο χρονικό διάστημα.

Δείτε την περίληψη της απόφασης στο adjustice.gr.