Η επεξεργασία προσωπικών δεδομένων κατά τη μεταβίβαση επιχειρηματικών απαιτήσεων (ΜΠΑ 798/2023)

Με πρόσφατη απόφασή του το Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε πως, σε περίπτωση κατάρτισης σύμβασης μεταβίβασης επιχειρηματικών απαιτήσεων, επιτρέπεται η διαβίβαση οπό τον μεταβιβάζοντα στον αποκτώντα προσωπικών δεδομένων, χωρίς άδεια της Αρχής και συναίνεση του οφειλέτη. Η χορήγηση δε αυτή των προσωπικών στοιχείων δεν συνιστά παραβίαση του τραπεζικού απορρήτου (ΜΠΑ 798/2023).

Επεσήμανε, ωστόσο, πως για το επιτρεπτό της επεξεργασίας των προσωπικών δεδομένων απαιτείται η προηγούμενη ενημέρωση του υποκειμένου των δεδομένων από τον μεταβιβάζοντα για τη παροχή τους στον αποκτώντα-τρίτο, σύμφωνα με το άρθρο 11 παρ. 3 του ν. 2472/1997.

Πιο αναλυτικά, σύμφωνα με το σκεπτικό του δικαστηρίου, σε περίπτωση κατάρτισης σύμβασης μεταβίβασης επιχειρηματικών απαιτήσεων, ο ν. 3156/2003 καθιερώνει με το άρθρο 10 τη δυνατότητα διαβίβασης από τον μεταβιβάζοντα στον αποκτώντα προσωπικών δεδομένων, χωρίς άδεια της Αρχής και συναίνεση του οφειλέτη, αυτή δε η χορήγηση προσωπικών στοιχείων δεν συνιστά παραβίαση του τραπεζικού απορρήτου. Εφόσον, όμως, η παρ. 21 του ανωτέρω νόμου εξαιρεί ρητά μόνο τη χορήγηση άδειας και τη συγκατάθεση του οφειλέτη, ενώ κατά τα λοιπά παραπέμπει στο ν. 2472/1997, καθίσταται σαφές ότι για το επιτρεπτό της επεξεργασίας των προσωπικών δεδομένων απαιτείται η προηγούμενη ενημέρωση του υποκειμένου των δεδομένων από τον μεταβιβάζοντα για τη παροχή τους στον αποκτώντα-τρίτο, σύμφωνα με το άρθρο 11 παρ. 3 του ν. 2472/1997.

Στην υπό κρίση υπόθεση, το δικαστήριο διαπίστωσε ότι η εναγόμενη τράπεζα, ενεργώντας ως υπεύθυνος επεξεργασίας, συνέλεξε και επεξεργάστηκε τα προσωπικά δεδομένα των εναγόντων. Όταν διαβίβασε περαιτέρω τα προσωπικά δεδομένα τους, όποτε επήλθε η τιτλοποίηση και μεταβίβαση απαιτήσεων, αυτή διατηρούσε παράλληλα αξίωση απέναντί τους εκ της δανειακής συμβάσεως στην οποία αυτοί υπεισήλθαν ως συμβαλλόμενα μέρη κατόπιν καθολικής διαδοχής. Το δικαστήριο τόνισε πως η συγκεκριμένη επεξεργασία ήταν αναγκαία για την ικανοποίηση του έννομου συμφέροντος που επιδίωκε η τράπεζα, το οποίο εν προκειμένω συνίστατο στην ανάγκη να γνωρίζει ποιοι ήταν πλέον οι οφειλέτες της στην συγκεκριμένη σύμβαση δανείου.

Έτσι, παρόλο που οι ενάγοντες δεν έδωσαν την συγκατάθεσή τους για την επεξεργασία των προσωπικών τους δεδομένων από την α' εναγόμενη εταιρία, κατ’ άρθρο 5 παρ. 1 του ν. 2472/1997, εντούτοις τυγχάνει εφαρμογής το άρθρο 5 παρ. 2 περ α΄ και ε΄ του ν. 2472/1997, που επιτρέπει την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων και χωρίς την συγκατάθεση του υποκειμένου αυτών.

Στη συνέχεια, το δικαστήριο δέχθηκε πως, κατά τη διαδικασία της τιτλοποίησης και μεταβίβασης απαιτήσεων σύμφωνα το άρθρο 10 του ν. 3156/2003, έλαβε χώρα η επιβαλλόμενη ενημέρωση των εναγόντων σχετικά με την διαβίβαση των προσωπικών τους δεδομένων, αφενός προς την εταιρία ειδικού σκοπού, αφετέρου προς την εναγόμενη -διαχειρίστρια των απαιτήσεων της τελευταίας. Συνεπώς, κρίθηκε πως η ένδικη διαβίβαση των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα των εναγόντων έλαβε χώρα σύννομα και εντός του νομικού πλαισίου που διαμορφώνεται από τις διατάξεις των ν. 3156/2003 και ν. 2472/1997 και πως ουδεμία παρανομία, δυνάμενη να θεμελιώσει νόμιμο λόγο ευθύνης τους για προσβολή της προσωπικότητας των εναγόντων, κατά τα άρθρα 57-59 ΑΚ, δύναται να θεμελιωθεί.

Αξίζει να σημειωθεί πως, από τα πραγματικά περιστατικά που αποδείχθηκαν, το δικαστήριο έκρινε ότι η εναγόμενη εταιρεία διαχείρισης των απαιτήσεων, δια των υπαλλήλων της, υπαιτίως και σε γνώση της παραβίασε τη διάταξη του άρθρου 4 παρ. 4 ν. 3758/2009, σύμφωνα με την οποία η επικοινωνία με τον οφειλέτη πρέπει να γίνεται εντός εύλογου χρόνου και με συχνότητα οχλήσεων όχι πέραν της μίας ανά δεύτερη ημέρα, την οποία διάταξη, ως Εταιρία Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις είχε τη σχετική υποχρέωση να τηρεί, κατ’ άρθρο 2 παρ. 5 ν. 4354/2015, επιδικάζοντας υπέρ των εναγόντων το συνολικό ποσό των 4.500 ευρώ λόγω προσβολής της προσωπικότητάς τους.

​Δείτε ολόκληρη την απόφαση στο sakkoulas-online.gr.