1. Με την επιφύλαξη των διατάξεων του άρθρου 7, η επιστροφή πολιτιστικού αγαθού διατάσσεται από το αρμόδιο δικαστήριο εάν αποδειχθεί ότι αυτό αποτελεί πολιτιστικό αγαθό κατά την έννοια της παραγράφου 1 του άρθρου 2 και ότι απομακρύνθηκε παράνομα από το έδαφος του αιτούντος κράτους−μέλους.
2. Εφόσον διαταχθεί η επιστροφή του πολιτιστικού αγαθού, το δικαστήριο ορίζει εύλογη αποζημίωση υπέρ του νομέα, ανάλογα με τις συγκεκριμένες περιστάσεις, με την προϋπόθεση ότι αυτός αποδεικνύει ότι επέδειξε τη δέουσα επιμέλεια και προσοχή κατά την απόκτηση του αγαθού. Για να εξακριβωθεί αν ο νομέας επέδειξε τη δέουσα επιμέλεια και προσοχή, λαμβάνονται υπόψη όλες οι συνθήκες απόκτησης και ιδίως η τεκμηρίωση σχετικά με την προέλευση του αγαθού, οι άδειες εξαγωγής που απαιτούνται δυνάμει του δικαίου του αιτούντος κράτους−μέλους, ο χαρακτήρας των μερών, το καταβληθέν ποσό, η εξέταση από το νομέα κάθε προσβάσιμου Μητρώου για τα κλαπέντα πολιτιστικά αγαθά και κάθε άλλη πληροφορία που θα μπορούσε λογικά να είχε αποκτήσει και οποιαδήποτε άλλη ενέργεια στην οποία θα είχε προβεί ένα λογικό άτομο υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες.
3. Σε περίπτωση δωρεάς ή κληρονομικής διαδοχής, ο νομέας δεν μπορεί να τύχει ευνοϊκότερης μεταχείρισης από την επιφυλασσόμενη στο πρόσωπο εκείνο από το οποίο απέκτησε το αγαθό.
4. Το αιτούν κράτος−μέλος υποχρεούται να καταβάλει την αποζημίωση της παραγράφου 2, ως προϋπόθεση για την επιστροφή του αγαθού.
5. Οι δαπάνες που προκύπτουν από την εκτέλεση της απόφασης που διατάσσει την επιστροφή του πολιτιστικού αγαθού, καθώς και το κόστος των μέτρων για την υλική συντήρηση του πολιτιστικού αγαθού που αναφέρονται στην παράγραφο 4 του άρθρου 4 βαρύνουν το αιτούν κράτος−μέλος. Η καταβολή της εύλογης αποζημίωσης της παραγράφου 2 και των δαπανών της παραγράφου 5 δεν θίγουν το δικαίωμα του αιτούντος κράτους−μέλους να αξιώσει την απόδοση των ποσών αυτών από τα πρόσωπα που είναι υπεύθυνα για την παράνομη απομάκρυνση του πολιτιστικού αγαθού από το έδαφός του.
