Αποσυμφόρηση δικαστηρίων: Προφάσεις εν αμαρτίαις

Πριν από λίγες ημέρες, η Πρόεδρος της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος πρότεινε ως μέτρο για την αποσυμφόρηση των δικαστηρίων, με αφορμή τη συσσώρευση των δικογραφιών κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης, τον "περιορισμό του χρόνου κατοχής του βήματος από τους διαδίκους με απόφαση του διευθύνοντος την διαδικασία" για τα κακουργήματα στο Εφετείο, προκειμένου να αποσυμφορηθούν από τη σωρεία των υποθέσεων που στοιβάζονται λόγω κορονοϊού. Επεσήμανε δε ότι "το μέτρο αυτό δεν απαιτεί νομοθετική αλλαγή και μπορεί να ενταχθεί στο γενικό δικαίωμα διεύθυνσης της διαδικασίας που ασκείται από τον προεδρεύοντα".

Η ανωτέρω προεκτεθείσα άποψη είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και δεν μπορεί να έχει θέση στην ποινική δίκη καθώς με την εφαρμογή της επιχειρείται η περιστολή ή ακόμα και η εκπαραθύρωση του υπερασπιστικού δικαιώματος και του δικαιώματος προηγούμενης ακρόασης, όπως αυτά κατοχυρώνονται στο ά. 20 του Συντάγματος, στο ά. 6 παρ. 3 της ΕΣΔΑ και στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Ο ενστερνισμός αυτής της θέσης, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έναν και πλέον χρόνο μετά τη θεσμοθέτησή της δεν έχει τεθεί σε εφαρμογή η τήρηση πρακτικών με φωνοληψία (υποχρεωτική μάλιστα για τα κακουργήματα), οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς καθώς είναι εν τοις πράγμασι δυσαπόδεικτη η διαπίστωση εάν κατά τη διάρκεια μια ποινικής δίκης εφαρμόζεται ορθώς η δυνατότητα του α. 334 ΚΠΔ.

Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή η σύνδεση που κάνει η κ. Πρόεδρος στον συλλογισμό της μεταξύ συμφόρησης δικαστηρίων και ακροαματικής διαδικασίας. Οι κοινωνοί των ποινικών δικαστηρίων γνωρίζουν πολύ καλά ότι η μικρή ή μεγάλη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ελάχιστη επιρροή έχει στη δικαστική πορεία μια δικογραφίας, ήτοι από την προκαταρκτική εξέταση έως την αμετάκλητη εκδίκασή της. Οι αγκυλώσεις εντοπίζονται αλλού και κυρίως κατά το στάδιο της προδικασίας όπου παρατηρούνται συχνά καθυστερήσεις οι οποίες οφείλονται στην έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού, στην ανεπάρκεια ειδικών γνώσεων σε τεχνικά ζητήματα που εκφεύγουν της νομικής επιστημοσύνης και τέλος βέβαια στην παντελή έλλειψη ηλεκτρονικής υποδομής. Μάλιστα ακριβώς αυτές τις αγκυλώσεις έχει εντοπίσει και η έκθεση Πισσαρίδη για τον μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας.

Θα ανέμενε κανείς λοιπόν από του ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς να ασκούν πιέσεις και να αναδεικνύουν τα θέματα που πραγματικά ταλανίζουν την ελληνική Δικαιοσύνη. Τα λοιπά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.