Αστική ευθύνη Δημοσίου: Προϋποθέσεις δέσμευσης Διοικητικού Δικαστηρίου από αμετάκλητες αθωωτικές αποφάσεις Ποινικών Δικαστηρίων

Αστική ευθύνη του Ελληνικού Δημοσίου. Προϋποθέσεις δέσμευσης Διοικητικού Δικαστηρίου από αμετάκλητες αθωωτικές αποφάσεις Ποινικών Δικαστηρίων.

ΔΠΑ 10355/2020, 28ο Τμήμα

Αγωγή για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης που υπέστη, κατά τους ισχυρισμούς της, μητέρα προσωρινώς κρατουμένου σε Τμήμα Ασφαλείας, από το θάνατο του υιού της (αυτοκτονία), οφειλόμενο, σε παράνομες παραλείψεις, αστυνομικών οργάνων του εναγομένου Ελληνικού Δημοσίου.

Κατά το μέρος που η αγωγή στρέφεται κατά των αστυνομικών οργάνων του Δημοσίου, είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη, καθώς γεννάται διαφορά ιδιωτικού δικαίου, υπαγόμενη στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων. 

Σύμφωνα με τη διάταξη της παρ.2 του άρθρου 5 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, τα δικαστήρια δεσμεύονται, μεταξύ άλλων από τις αμετάκλητες αθωωτικές αποφάσεις Ποινικών Δικαστηρίων, εκτός εάν η απαλλαγή στηρίχθηκε στην έλλειψη αντικειμενικών ή υποκειμενικών στοιχείων που δεν αποτελούν προϋπόθεση της διοικητικής παράβασης.

Σύμφωνα με την ανωτέρω ρύθμιση, σε περίπτωση αμετάκλητης αθωωτικής απόφασης ποινικού δικαστηρίου λόγω μη τελέσεως συγκεκριμένης αξιόποινης πράξης, έπεται ότι η διαπιστωθείσα με αυτήν ανυπαρξία των πραγματικών περιστατικών που συγκροτούν την αντικειμενική υπόσταση της αξιόποινης πράξης περιλαμβάνεται στην έννοια της δεσμεύσεως κατά τη συναγωγή δικαστικής κρίσης ως προς τη συνδρομή των προϋποθέσεων της αστικής ευθύνης του Δημοσίου και των ν.π.δ.δ., κατά τα άρθρα 105-106 ΕισΝΑΚ, εφόσον πρόκειται για τα ίδια πραγματικά περιστατικά με αυτά στα οποία ερείδεται η αποδιδόμενη παρανομία και η αιτούμενη κατά τα άρθρα αυτά αξίωση προς αποζημίωση. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση (α) η ενάγουσα, αποδίδει την αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού του υιού της αποκλειστικά και μόνον σε παράνομες, κατά τους ισχυρισμούς της, παραλείψεις των ανωτέρω αστυνομικών - οργάνων του εναγομένου Ελληνικού Δημοσίου, (β) τα θεμελιωτικά αυτά της αδικοπρακτικής ευθύνης του εναγομένου Ελληνικού Δημοσίου, περιστατικά και οι αποδιδόμενες με την κρινόμενη αγωγή, σε βάρος των  ανωτέρω αστυνομικών οργάνων παράνομες συμπεριφορές, συμπίπτουν με το αντικείμενο της ήδη περατωθείσας ποινικής διαδικασίας, στα πλαίσια της οποίας, τα ανωτέρω αστυνομικά όργανα αθωώθηκαν αμετάκλητα για την αποδοθείσα σ’ αυτά αξιόποινη πράξη της ανθρωποκτονίας από αμέλεια τελεσθείσα, με τις αυτές παράνομες παραλείψεις, που τους αποδίδονται και με την υπό κρίση αγωγή, κατά τα αναλυτικώς αναφερόμενα στις σκέψεις …, με την αιτιολογία ότι, αυτοί δεν επέδειξαν αμέλεια περί των καθηκόντων τους και συγκεκριμένα: […].

Με βάση τις διαπιστώσεις αυτές, το Δικαστήριο, κρίνει ότι οι ανωτέρω αμετάκλητες αθωωτικές ποινικές αποφάσεις είναι δεσμευτικές για αυτό, κατ’ άρθρο 5 παρ.2 του Κ.Δ.Δ., ως προς το κρίσιμο για τη διάγνωση της ένδικης διαφοράς, ζήτημα της ανυπαρξίας των πραγματικών περιστατικών στα οποία ερείδονται οι αποδιδόμενες, με την κρινόμενη αγωγή, στα ανωτέρω αστυνομικά όργανα του εναγομένου, παράνομες παραλείψεις.

Απορρίπτει την αγωγή.