Διοικητικά πρόστιμα για παραβάσεις της νομοθεσίας περί κεφαλαιαγοράς - Ne bis in idem - Τεκμήριο αθωότητας (ΣτΕ 2038/2018)

Πηγή: humanrightscaselaw.gr

ΣτΕ Δ΄ Τμ. 2038/2018

Αρχές επιβολής κυρώσεων - Ne bis in idem- Τεκμήριο αθωότητας - Διοικητικά πρόστιμα για παραβάσεις της νομοθεσίας περί κεφαλαιαγοράς

(Α) Με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση κρίθηκε ότι, με την επιβολή στον αναιρεσείοντα των δύο ενδίκων προστίμων, δεν συνέτρεχε περίπτωση επιβολής δύο κυρώσεων για την ίδια παραβατική συμπεριφορά, καθόσον η απαγόρευση της εκμετάλλευσης εμπιστευτικών πληροφοριών ως προς κινητές αξίες δεν ταυτίζεται με την απαγόρευση της διασποράς ανακριβών πληροφοριών ως προς τις αξίες αυτές.

Με την κρινόμενη αίτηση προβάλλεται ότι η ανωτέρω κρίση της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως δεν είναι νόμιμη, διότι η επιβολή στον αναιρεσείοντα των δύο ενδίκων προστίμων αντίκειται στην αρχή ne bis in idem, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 4 παρ. 1 του 7ουΠΠ της ΕΣΔΑ.

Ο λόγος αυτός πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος, διότι τα ένδικα πρόστιμα επεβλήθησαν στον αναιρεσείοντα για την τέλεση δύο διακεκριμένων παραβάσεων, η αντικειμενική υπόσταση των οποίων συγκροτείται από διαφορετικά πραγματικά περιστατικά, ενώ οι διατάξεις που προβλέπουν την επιβολή τους αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση διακριτών σκοπών και στην προστασία διαφορετικών εννόμων αγαθών.

Ειδικότερα, το πρώτο πρόστιμο επεβλήθη, κατά τα προαναφερθέντα, στον αναιρεσείοντα για τη διάδοση εκ μέρους του ανακριβών ή παραπλανητικών πληροφοριών, οι οποίες ήταν ικανές, ως εκ της φύσεώς τους, να επηρεάσουν την τιμή ή την εμπορευσιμότητα των μετοχών της εταιρείας του (άρθρο 72 παρ. 2 του ν. 1969/1991), ενώ το δεύτερο πρόστιμο επεβλήθη σε αυτόν για την εκμετάλλευση εμπιστευτικής πληροφορίας σχετικής με τις μετοχές της εταιρείας του, την οποία κατείχε λόγω της ιδιότητός του (άρθρο 3 παρ. 1 του π.δ. 53/1992).

(Β) Ο λόγος αναιρέσεως με τον οποίο προβάλλεται ότι η επιβολή των ενδίκων προστίμων στον αναιρεσείοντα αντίκειται στην ίδια ως άνω αρχή ne bis in idem, διότι αυτός έχει καταδικασθεί αμετακλήτως σε φυλάκιση δύο ετών με αναστολή για τα ίδια πραγματικά περιστατικά με την απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, είναι απορριπτέος, προεχόντως, διότι ο αναιρεσείων δεν ισχυρίζεται, ούτε από τα διαδικαστικά έγγραφα του φακέλου προκύπτει ότι είχε επικαλεσθεί ενώπιον του δικάσαντος διοικητικού εφετείου την ύπαρξη της ανωτέρω ποινικής αποφάσεως.

(Γ) Ο ισχυρισμός του αναιρεσείοντος ότι η επιβολή σε αυτόν των ενδίκων προστίμων παραβιάζει το τεκμήριο της αθωότητός του, καθόσον με απόφαση του Εφετείου Αθηνών έχει αθωωθεί από την κατηγορία της απάτης, είναι απορριπτέος, προεχόντως, για το λόγο ότι κατά τον χρόνο εκδικάσεως της προσφυγής του αναιρεσείοντος ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών δεν είχε δημοσιευθεί η επικαλούμενη από αυτόν αθωωτική ποινική απόφαση