Ο «Δράκος του Σέιχ Σου»: Αθώος ή ένοχος; Μία λανθασμένη καταδίκη ως εργαλείο πολιτικής προπαγάνδας

Της δικηγόρου Νεφέλης Κοντογιάννη*

Το παρόν άρθρο αποτελεί κριτική στην καταδίκη του λεγόμενου «Δράκου του Σέιχ Σου» επ’ ονόματι Αριστείδη Παγκρατίδη, ο οποίος καταδικάστηκε σε θανατική ποινή, ως ένοχος για τα εγκλήματα που τελέσθηκαν την δεκαετία του 1960 στο δάσος του Σέιχ Σου στη Θεσσαλονίκη.

Με την παρούσα έρευνα καταδεικνύεται ότι τα αποδεικτικά μέσα, τα οποία συγκεντρώθηκαν για την καταδίκη του θανόντος, τείνουν προς την αθωότητα του, ή εν πάσει περιπτώσει καταδεικνύουν ότι το πέραν πάσης αμφιβολίας κριτήριο, το οποίο θέτει ο Ποινικός Κώδικας για τη καταδίκη υπόπτου, δεν τηρήθηκε.

Συμπερασματικά, οδηγούμαστε στην πεποίθηση ότι, η παρούσα απόφαση αποτελεί μια περίπτωση λανθασμένης καταδίκης που έγινε λόγω πολιτικής πιέσεως την εποχή της Χούντας για λόγους αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης σε μια περίοδο δολοφονίας αντιπάλων του δικτατορικού καθεστώτος.

Διαβάστε επίσης: Τεκμήριο αθωότητας και αποζημίωση για δημόσιες αναφορές στην ενοχή προσώπου - Τι προβλέπουν οι νέες διατάξεις του Νόμου 4596/2019

Το γεγονός ότι καταδίκες που δεν τηρούν τον κανόνα πέραν κάθε αμφιβολίας οδηγούν σε θανάτωση ή και σε σκληρή μεταχείριση και καταδίκη κρατουμένων, για λόγους πολιτικής προπαγάνδας οφείλει να προβληματίσει την νομική κοινότητα.

Καταδεικνύεται συνεπώς, σπουδαία η ανάγκη εγκαθίδρυσης ανεξάρτητων μηχανισμών με βάση πρότυπα του εξωτερικού ( βλ. “The Innocence Project” ), οι οποίοι θα συμμετέχουν στην απονομή δικαιοσύνης διενεργώντας ανεξάρτητη έρευνα, προκειμένου να συγκεντρώσουν αποδεικτικά μέσα ( επιστημονικά και άμεσα, όπως τη σύγκριση του γενετικού υλικού στον τόπο του εγκλήματος με αυτό του κατηγορούμενου, τον έλεγχο επιμόλυνσης του δείγματος DNA που συνελέχθη από το τόπου του εγκλήματος), προκειμένου να βοηθήσουν στην επανάληψη δικών και επανεξέταση παλαιών υποθέσεων καταδικών, στις οποίες ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε με ελάχιστα και μη επαρκή αποδεικτικά μέσα, λόγω έλλειψης μηχανισμών όπως αυτό της σύγκριση γενετικού υλικού.

Ευχή του παρόντος άρθρου είναι να συμβαδίσει η Ελλάδα, που ήδη κατέχει ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό σύστημα δικαίου, το οποίο αποτρέπει κατά ένα μεγάλο ποσοστό τις καταδίκες αθώων λόγω του υβριδικού συστήματος που έχει (inquisitorial στο pre-trial stage και adversarial στο trial stage) με τα διεθνή πρότυπα, σύμφωνα με τα οποία όλο και περισσότερες χώρες ( π.χ. Ην. Βασίλειο και Ην. Πολιτείες Αμερικής), εντάσσουν στο σύστημά τους εξωδικαστικούς μηχανισμούς και ανεξάρτητα όργανα ελέγχου της διαδικασίας συλλογής και αξιοποίησης των αποδεικτικών μέσων, προκειμένου να εντοπίσουν και να διορθώσουν καταδίκες αθώων πολιτών.

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο στην αγγλική γλώσσα.