Οφειλές από ασφαλιστικές εισφορές Καθηγητή Πανεπιστημίου που διατηρούσε την ιδιότητα του δικηγόρου (ΤρΔΠρΑθ 260/2021)

Με απόφασή του το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών απέρριψε την προσφυγή καθηγητή πανεπιστημίου - δικηγόρου για την ακύρωση απόφασης της Διοικούσας Επιτροπής του Τομέα Ασφάλισης Νομικών του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων (ΕΤΑΑ).

Απόσπασμα της απόφασης

4. Επειδή, από τις ανωτέρω διατάξεις συνάγεται ότι η ιδιότητα του ασφαλισμένου στο Ταμείο Νομικών και στον Κ.Ε.Α.Δ. συνάπτεται με την τυπική κτήση της ιδιότητας του δικηγόρου και διαρκεί για όσο χρόνο αυτός είναι εγγεγραμμένος στα μητρώα του οικείου δικηγορικού συλλόγου, ακόμη και αν αυτός δεν ασκεί ενεργώς το δικηγορικό λειτούργημα, εξαιρουμένης της περιπτώσεως αποβολής της ιδιότητας του δικηγόρου κατά το άρθρο 80 του Κώδικα περί Δικηγόρων.

Καθ’ όλο δε αυτό το χρονικό διάστημα ο εγγεγραμμένος στα μητρώα του δικηγορικού συλλόγου δικηγόρος υπόκειται στις έναντι του Ταμείου Νομικών και του Κ.Ε.Α.Δ. υποχρεώσεις του ασφαλισμένου, στις οποίες περιλαμβάνεται και η υποχρέωση καταβολής εισφορών και για χρονικές περιόδους κατά τις οποίες διακόπηκε η άσκηση του δικηγορικού λειτουργήματος ή συνέτρεξε περίπτωση ασυμβιβάστου, χωρίς να υποβληθεί από αυτόν παραίτηση.

Ως διακοπή δε της άσκησης του δικηγορικού λειτουργήματος λογίζεται και η ευθύς μετά την εγγραφή στο μητρώο του οικείου δικηγορικού συλλόγου αποχή του δικηγόρου από την άσκηση του δικηγορικού λειτουργήματος, ανεξαρτήτως των αιτίων τα οποία την προκάλεσαν.

Το ότι, δε, με το άρθρο 13 του ν. 4507/1966 ρητώς αποκλείεται να ληφθεί υπόψη προς απονομή σύνταξης ή άλλης παροχής το χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο δικηγόρος, μεταξύ άλλων, δεν ασκεί το δικηγορικό λειτούργημα, δε δύναται να οδηγήσει σε απαλλαγή αυτού από την υποχρέωση καταβολής εισφορών κατά το διάστημα κατά το οποίο αυτός παραμένει εγγεγραμμένος στα μητρώα του δικηγορικού συλλόγου, διότι το ζήτημα των συνεπειών της πραγματικής ή μη άσκησης του δικηγορικού λειτουργήματος ανακύπτει κατά τον χρόνο απονομής της σύνταξης ή των λοιπών ασφαλιστικών παροχών (ΣτΕ 838/1999 7μ., 1973/2011).

7. Επειδή, ενόψει των πραγματικών αυτών περιστατικών και των διατάξεων που παρατέθηκαν και ερμηνεύθηκαν ανωτέρω, και λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι:

α) όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου και ο προσφεύγων δεν αμφισβητεί, καθ’ όλα τα ένδικα έτη (1991 έως 2010) ο ίδιος παρέμενε ενεργό μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών ανανεώνοντας την εγγραφή του, με συνέπεια να διατηρεί την ιδιότητα του ασφαλισμένου στο Ταμείο Νομικών και στον Τ.Ε.Α.Δ. η οποία, όπως έγινε ανωτέρω δεκτό (σκέψη 4 της παρούσας), συνάπτεται με την τυπική κτήση της ιδιότητας του δικηγόρου, τούτο δε ασχέτως του προβαλλόμενου ισχυρισμού του ότι δεν ασκούσε εν τοις πράγμασι δικηγορία, ο οποίος σε κάθε περίπτωση δεν αποδεικνύεται (βλ. ΣτΕ 1973/2011, ΔΕΑ 3419/2018)

β) ο προβαλλόμενος ισχυρισμός περί παραβίασης της «αρχής της τυπικής ανασφάλισης» είναι απορριπτέος, διότι ούτε εκ της ασφαλιστικής νομοθεσίας ούτε εκ της νομολογίας των ελληνικών Δικαστηρίων συνάγεται η θεμελίωση τέτοιας αρχής στην ελληνική έννομη τάξη,

γ) οι αποφάσεις περί καταλογισμού του προσφεύγοντος με τις ένδικες οφειλόμενες εισφορές προς το Τ.Α.Ν. και το Τ.Ε.Α.Δ. (και κατ’ ακολουθία η προσβαλλόμενη απόφαση της Δ.Ε. του Ε.Τ.Α.Α.) δεν παραβιάζουν την αρχή της χρηστής διοίκησης και της προστατευμένης εμπιστοσύνης των διοικουμένων ούτε την αρχή της αναλογικότητας, αφού ο ένδικος καταλογισμός έλαβε χώρα κατ’ ενάσκηση δέσμιας αρμοδιότητας της Διοίκησης, χωρίς να συντρέχει διακριτική ευχέρεια ως προς την έκδοσή αυτών (πρβλ. ΣτΕ 3704/2012, 2221/2018, 2151/2017), απορριπτομένων ως αβάσιμων των περί του αντιθέτου ισχυρισμών του προσφεύγοντος,

δ) η επικαλούμενη οικονομική αδυναμία καταβολής των καταλογισθέντων ποσών εισφορών, πέραν του ότι προβάλλεται αναποδείκτως, δεν απαλλάσσει τον ασφαλισμένο από τον καταλογισμό του με αυτές (πρβλ ΣτΕ 1973/2011),

ε) τέλος, ο ισχυρισμός του προσφεύγοντος περί αντιθέσεως της προσβαλλόμενης απόφασης στο άρθρα 281 Α.Κ. πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος και, τούτο, διότι το άρθρο 281 του Αστικού Κώδικα (π.δ.456/1984, Α΄ 164) αφορά την άσκηση ιδιωτικών δικαιωμάτων και δεν έχει πεδίο εφαρμογής στο δημόσιο δίκαιο, στο οποίο δεν νοείται κατάχρηση δικαιώματος (βλ. ΣτΕ 871/2015, 1440/2014, 1591/2009, 596/2007 κ.α.), το Δικαστήριο κρίνει ότι ο ένδικος καταλογισμός έγινε ορθά και νόμιμα και ως εκ τούτου η υπό κρίση προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της.

Δείτε αναλυτικά την απόφαση στην ΤΝΠ Ισοκράτης.