Covid-19: Επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης 50.000 ευρώ λόγω παρενεργειών εμβολιασμού (ΔΠΑ 4202/2025)

Επί αγωγής αποζημίωσης για υλική ζημία και ηθική βλάβη από παρενέργειες, συνεπεία του εμβολιασμού του ενάγοντος έναντι του ιού “COVID-19” με συγκεκριμένο εμβόλιο, κρίθηκε ότι δεν στοιχειοθετούνται οι αποδιδόμενες στα όργανα του Δημοσίου παρανομίες (ΔΠΑ 4202/2025).

Το δικαστήριο επιδίκασε μόνο εύλογη χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη του ενάγοντος, ύψους 50.000 ευρώ, λαμβάνοντας υπόψη τη σοβαρή βλάβη της υγείας του, σε συνδυασμό με την ηλικία του. Απορριπτέα δε κρίθηκε έστω και η εύλογη αποκατάσταση των κονδυλίων που αφορούν στην υλική του ζημία, καθώς δεν αποδείχθηκε η ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας με τον εμβολιασμό του, ούτε προσκομίστηκαν στοιχεία σχετικά με τη νοσηλεία του ενάγοντος σε ιδιωτικό νοσοκομείο, για τις ιατρικές πράξεις που έλαβαν χώρα με τη συναίνεσή του και για την τυχόν περαιτέρω επιδείνωση της υγείας του.

Πιο αναλυτικά, σύμφωνα με το σκεπτικό του δικαστηρίου, σε περίπτωση που, συνεπεία της συνταγματικώς θεμιτής και νόμιμης πραγματοποιήσεως εμβολιασμού, επέλθει ευθέως βλάβη της υγείας προσώπου, δηλαδή βλάβη μη οφειλόμενη σε παρεμβαλλόμενη παράνομη πράξη ή παράλειψη, όπως λ.χ. με τη χορήγηση ελαττωματικού ή ακατάλληλου σκευάσματος ή λόγω πλημμελειών κατά τη διενέργεια του εμβολιασμού, ανακύπτει ευθύνη του Κράτους προς εύλογη, μόνον, αποκατάσταση της ζημίας του παθόντος, υπό την έννοια της εύλογης αποκαταστάσεως τόσο τυχόν υλικής του ζημίας όσο και της ηθικής του βλάβης, κατ’ ανάλογη εφαρμογή του άρθρου 932 του ΑΚ. Τούτο λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι στην περίπτωση αυτή η προκαλούμενη από την πραγματοποίηση του εμβολιασμού βλάβη, συνιστά υπέρμετρη θυσία για τον παθόντα, χάριν του συμφέροντος του κοινωνικού συνόλου.

Περαιτέρω, με το άρθρο 3 παρ. 4 εδ. β΄ της υπ’ αριθ. ΓΠοικ.75769/6.12.2021 κοινής απόφασης των Υπουργών Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων- Υγείας- Εσωτερικών- Μετανάστευσης και Ασύλου- Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Επικρατείας  (Β΄ 5825/14.12.2021), ορίσθηκε ρητά ότι το Ελληνικό Δημόσιο είναι υπεύθυνο για τυχόν αξιώσεις από την εμφάνιση παρενεργειών σε εμβολιασθέντες, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία και, ιδίως, και ιδίως σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 2 και 4 του Συντάγματος.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μετά από τον εμβολιασμό του ενάγοντος με την πρώτη δόση του εμβολίου έναντι του ιού COVID-19, αυτός νοσηλεύτηκε επανειλημμένα (και σε ιδιωτικό νοσοκομείο) εξαιτίας νευρολογικής επιπλοκής συνδεόμενης, κατά  τις ιατρικές γνωματεύσεις, με τον εμβολιασμό του, κρίθηκε δε σκόπιμη η παραμονή του σε κέντρο αποκατάστασης. Για το περιστατικό του ενάγοντος είχε υποβληθεί στον ΕΟΦ κίτρινη κάρτα, μετά από την επαναξιολόγηση της οποίας η Επιτροπή Φαρμακοεπαγρύπνησης κατέληξε στο πόρισμα ότι είναι πιθανή η συσχέτιση της επίμαχης νευρολογικής επιπλοκής με τον εμβολιασμό με το συγκεκριμένο εμβόλιο.

Το δικαστήριο έκρινε ότι δεν στοιχειοθετείται η αποδιδομένη στην Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών παρανομία, ότι δηλαδή επέτρεψε τον εμβολιασμό με το επίμαχο εμβόλιο προσώπων που πάσχουν από την πάθηση του ενάγοντος, παρά τα περιορισμένα ιατρικά δεδομένα και χωρίς πλήρως επιβεβαιωμένο κατάλογο παρενεργειών, διότι το επίδικο εμβόλιο, κατά τον χρόνο εμβολιασμού του ενάγοντος δεν ήταν πειραματικό ή δοκιμαστικό, αλλά κυκλοφορούσε βάσει άδειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που χορηγήθηκε κατόπιν αυστηρού ελέγχου και υπό καθεστώς αυστηρών εγγυήσεων.

Ακολούθως, έκρινε ότι δεν στοιχειοθετείται η αποδιδόμενη παρανομία της παράλειψης των οργάνων του Δημοσίου να κατευθύνουν τον εναγόμενο στον εμβολιασμό του με σκεύασμα άλλης εταιρείας, διότι δεν αποδεικνύεται ότι το σκεύασμα αυτό θα ήταν ασφαλέστερο για την περίπτωσή του, ούτε στοιχειοθετείται η αποδιδόμενη παρανομία της μη προσήκουσας ενημέρωσης και της παράλειψης του ιατρού του Τοπικού Ιατρείου, όπου εμβολιάστηκε ο ενάγων, να αποτρέψει τον εμβολιασμό του τελευταίου, καθώς δεν προσκομίζονται αποδεικτικά στοιχεία και, ιδίως, η έντυπη ιατρική εντολή του επιβλέποντος ιατρού με την υπογραφή του εν λόγω εμβολιαζόμενου και το ληφθέν σύντομο ιατρικό ιστορικό του.

Το δικαστήριο επεσήμανε ότι στο προεκτεθέν άρθρο 3 παρ. 4 εδ. β΄ της υπ’ αριθ. ΓΠοικ.75769/6.12.2021 ΚΥΑ ορίζεται ότι το Ελληνικό Δημόσιο είναι υπεύθυνο για τυχόν αξιώσεις από την εμφάνιση παρενεργειών σε εμβολιασθέντες, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία και, ιδίως, σύμφωνα με το άρθρο 4 του Συντάγματος. Ειδικότερα, η πρόκληση σοβαρών παρενεργειών από εμβόλιο, συγκεκριμένα, έναντι του κορωνοϊού COVID- 19 συνιστά βλάβη ιδιαίτερη και σπουδαία, που υπερβαίνει για τον παθόντα το εύλογο όριο ανοχής και αλληλεγγύης, το οποίο δικαιούται να αξιώνει το Κράτος από τους πολίτες, χάριν του γενικού συμφέροντος του κοινωνικού συνόλου και της, κατ’ άρθρο 25 παρ. 4 του Συντάγματος, αρχής της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ως εκ τούτου, με βάση και όσα έγιναν ad hoc δεκτά με τις 1762- 4/2023 αποφάσεις της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, επί τέτοιας βλάβης, συντρέχει περίπτωση αποζημιώσεως του παθόντος, με βάση το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος, για την ευθύνη του Δημοσίου από νόμιμες ενέργειές του.

Υπό τα δεδομένα αυτά, λαμβάνοντας υπόψη τις σοβαρές παρενέργειες του ενάγοντος, ήτοι την πρόκληση σε αυτόν οξείας διάσπαρτης εγκεφαλιομυελίτιδας (ADEM), καθώς και ότι, με βάση την αξιολόγηση της σχετικής κίτρινης κάρτας από την Επιτροπή Φαρμακοεπαγρυπνήσεως του ΕΟΦ, θεωρήθηκε πιθανή («probable») η συσχέτιση της εν λόγω ανεπιθύμητης ενέργειας με τον εμβολιασμό του με το εμβόλιο, το δικαστήριο κατέληξε στην κρίση ότι έχει επέλθει ευθέως βλάβη της υγείας του ενάγοντος, χωρίς, μάλιστα, να προκύπτει άλλη, παρεμβαλλόμενη πράξη ή παράλειψη, με τη χορήγηση λ.χ. ελαττωματικού σκευάσματος ή με πλημμέλειες κατά τη διενέργεια του εν λόγω εμβολιασμού του.

Δείτε την περίληψη της απόφασης στο adjustice.gr.