Νόμιμη απόρριψη αιτήματος αναβολής λόγω ασθένειας κατηγορουμένου (ΑΠ 1550/2024)

Νόμιμη κρίθηκε από τον Άρειο Πάγο η απόρριψη αιτήματος αναβολής λόγω κωλύματος του κατηγορουμένου, για την απόδειξη του οποίου προσκομίσθηκε ιατρική βεβαίωση που πιστοποιούσε την ασθένεια αυτού (ΑΠ 1550/2024).

Πιο συγκεκριμένα, ο κατηγορούμενος, δια εμφανισθείσας ως αγγέλου δικηγόρου, ζήτησε την αναβολή της δίκης επικαλούμενος σοβαρό λόγο υγείας. Προς επίρρωση του ισχυρισμού, προσκομίσθηκε ιατρική γνωμάτευση, σύμφωνα με την οποία ο κατηγορούμενος βρέθηκε να πάσχει από συμπτώματα οξείας γαστρεντερίτιδας και του δόθηκαν οδηγίες για κατ' οίκον νοσηλεία επί τρεις μέρες.

Το δικαστήριο, ωστόσο, έκρινε το αίτημα παρελκυστικό και το απέρριψε ως κατ’ ουσίαν αβάσιμο. Σύμφωνα με το σκεπτικό, το δικαστήριο δεν πείσθηκε ότι η ασθένεια που προέβαλε ο κατηγορούμενος είναι τέτοια, που τον εμποδίζει να εμφανιστεί στο Δικαστήριο, κρίνοντας, συνεπώς, ότι δεν αποτελεί σημαντικό αίτιο που να δικαιολογεί την αναβολή της δίκης. Το δικαστήριο έλαβε επίσης υπόψη του ότι επέκειτο κίνδυνος παραγραφής του αδικήματος.

Κατά την κρίση του Αρείου Πάγου, προκειμένου το δικαστήριο της ουσίας να καταλήξει στην απορριπτική του αιτήματος κρίση, έλαβε υπόψη του και αξιολόγησε την δήλωση της ως αγγέλου εμφανισθείσας δικηγόρου, η οποία ανακοίνωσε στο Δικαστήριο το κώλυμα του κατηγορουμένου και ήδη αναιρεσείοντος, που ήταν μαζί με την ιατρική γνωμάτευση τα μόνα αποδεικτικά στοιχεία (μέσα), από τα οποία το Δικαστήριο συνήγαγε τα πραγματικά περιστατικά που αναφέρει στην απόφασή του, τα οποία προέκυψαν από την ακροαματική διαδικασία και στα οποία θεμελιώθηκε η αβασιμότητα του αιτήματος αναβολής, με νομικές σκέψεις, που αιτιολογούν την δικανική του πεποίθηση, κρίθηκε δε ότι ο προβαλλόμενος λόγος είναι παρελκυστικός και δεν αποτελεί βάσιμο λόγο αναβολής της δίκης λόγω σημαντικού αιτίου (ασθένειας) στο πρόσωπο του κατηγορουμένου.

Το ανώτατο δικαστήριο επεσήμανε ότι η επίκληση του κινδύνου της παραγραφής, δεν ήταν αποκλειστική για την απόρριψη του αιτήματος αναβολής, καθώς και ότι το δικαστήριο της ουσίας αναφέρει στο αιτιολογικό τον κύριο λόγο που δεν ανέβαλε τη συζήτηση της υποθέσεως και απέρριψε το σχετικό αίτημα αναβολής.

Περαιτέρω, το δικαστήριο της ουσίας, κρίνοντας ότι το σχετικό αίτημα είναι παρελκυστικό (αυτονοήτως κατά τη στιγμή που υποβλήθηκε και όχι σε συνάρτηση με το εάν είχε ή δεν είχε υποβληθεί ξανά κατά το παρελθόν) και ότι δεν συντρέχει βάσιμος λόγος αναβολής, δεν ήταν υποχρεωμένο να ερευνήσει τη δυνατότητα διακοπής της δίκης, πέραν του ότι, όπως προκύπτει από τα πρακτικά, η δίκη, μετά την απόρριψη του αιτήματος αναβολής, διεκόπη για την επόμενη ημέρα, οπότε και απορρίφθηκε η έφεση του εν λόγω κατηγορουμένου ως ανυποστήρικτη, εν όψει του ότι αυτός δεν εμφανίστηκε αυτοπροσώπως ή δια πληρεξουσίου δικηγόρου, κατά την ημέρα αυτή.

Απόσπασμα απόφασης

Ειδικότερα δε, από την παραδοχή της προσβαλλόμενης απόφασης ότι, "το Δικαστήριο δεν πείθεται ότι η ασθένεια που προέβαλε ο εκκαλών είναι τέτοια που τον εμποδίζει να εμφανιστεί στο Δικαστήριο και συνακόλουθα, δεν αποτελεί σημαντικό αίτιο που να δικαιολογεί την αναβολή της δίκης", δηλαδή δεν πείσθηκε, κατά την αιτιολογηθείσα ανέλεγκτη κρίση του, ότι η ασθένεια αυτή είναι σοβαρή ("τέτοια που τον εμποδίζει να εμφανιστεί στο Δικαστήριο") σε συνδυασμό με την επίκληση ότι "επίκειται κίνδυνος συμπλήρωσης του χρόνου παραγραφής" του πλημμελήματος της τοκογλυφίας κατ'εξακολούθηση και κατ'επάγγελμα, για το οποίο, επίσης, μαζί με την αποδοθείσα σε αυτόν κακουργηματική πράξη της εκβίασης κατ' εξακολούθηση, τετελεσμένη και σε απόπειρα, με απειλές ενωμένες με επικείμενο κίνδυνο σώματος και ζωής, καταδικάστηκε ο κατηγορούμενος και ήδη αναιρεσείων.

Από τα ανωτέρω δε, προκύπτει και ότι, η επίκληση του κινδύνου της παραγραφής, δεν ήταν αποκλειστική για την απόρριψη του αιτήματος αναβολής, καθώς και ότι το Δικαστήριο της ουσίας αναφέρει στο αιτιολογικό τον κύριο λόγο που δεν ανέβαλε τη συζήτηση της υποθέσεως και απέρριψε το σχετικό αίτημα αναβολής, τα όσα δε αντίθετα υποστηρίζει ο αναιρεσείων είναι αβάσιμα. Επίσης, το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης, κρίνοντας ότι το σχετικό αίτημα είναι παρελκυστικό (αυτονοήτως κατά τη στιγμή που υποβλήθηκε και όχι σε συνάρτηση με το εάν είχε ή δεν είχε υποβληθεί ξανά κατά το παρελθόν) και ότι δεν συντρέχει βάσιμος λόγος αναβολής, δεν ήταν υποχρεωμένο να ερευνήσει τη δυνατότητα διακοπής της δίκης, κατά τα εκτιθέμενα στη μείζονα σκέψη, πέραν του ότι, όπως προκύπτει από τα πρακτικά, η δίκη, μετά την απόρριψη του αιτήματος αναβολής, διεκόπη για την επόμενη ημέρα, οπότε και απορρίφθηκε (26-9-2023) η έφεση του εν λόγω κατηγορουμένου ως ανυποστήρικτη, εν όψει του ότι αυτός δεν εμφανίστηκε αυτοπροσώπως ή δια πληρεξουσίου δικηγόρου, κατά την ημέρα αυτή. Σημειωτέον δε ότι, εφόσον, όπως προκύπτει από τα πρακτικά της δίκης, μετά την απόρριψη του αιτήματος του κατηγορουμένου περί αναβολής εκδικάσεως της υποθέσεως και διατάξεως της προόδου της δίκης, "Στο σημείο αυτό και περί ώρα 15:05, η Γραμματέας της έδρας δήλωσε ότι ακολουθεί την απόφαση του Συνεδρίου της Ομοσπονδίας Δικαστικών Υπαλλήλων Ελλάδας και αυτήν του Συλλόγου Δικαστικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, στον οποίο ανήκει και τηρεί το νόμιμο ωράριό της και δεν συμμετέχει στην εκδίκαση των υποθέσεων μετά τις 15:00.

Ακολούθως, η Πρόεδρος διέκοψε την εκδίκαση της υποθέσεως, χωρίς να προβληθεί καμία αντίρρηση, για την 26 Σεπτεμβρίου 2023, ημέρα Τρίτη και ώρα 09:00, στην αίθουσα συνεδριάσεως 355 του Εφετείου Θεσσαλονίκης, ανακοινώνοντας προφορικά στους παράγοντες της δίκης ότι το Δικαστήριο διέκοψε για την ανωτέρω αναφερόμενη ημερομηνία", ο κατηγορούμενος έλαβε γνώση (δια της παρισταμένης ως άνω αγγέλου αυτού, που είχε εμφανιστεί για την υποβολή του αιτήματος της αναβολής) για την απόρριψη αυτού, καθώς και την ημερομηνία διακοπής της δίκης, χωρίς να χρειάζεται νέα ειδική κλήτευση αυτού, ή νέα υπόμνηση περί του ότι "αν ο κατηγορούμενος δεν εμφανιστεί ή δεν εκπροσωπηθεί νομίμως από συνήγορο στη δικάσιμο ή στη μετ' αναβολή αυτής συζήτηση, η έφεση του θα απορριφθεί ως ανυποστήρικτη", αφού η υποχρέωση αυτή, κατά τη διάταξη του άρθρου 500 εδ. ζ' ΚΠΔ (πριν την τροποποίησή του με το άρθρο 112 ν. 5090/2024), αφορά στην κλήση που του επιδίδεται για την ορισθείσα δικάσιμο προς συζήτηση της υπόθεσης, καθώς και την τυχόν μετ'αναβολή συζήτηση αυτής, επομένως δε και για την ταυτότητα του λόγου δεν απαιτείται νέα σχετική υπόμνηση για τη διακοπή εκδικάσεως της υποθέσεως (λόγω ωραρίου του γραμματέα της έδρας) για άλλη δικάσιμο, μετά την απόρριψη του αιτήματος αναβολής, εφόσον δεν έχει προχωρήσει η κατ'ουσίαν εκδίκαση της υποθέσεως και, επομένως, αβασίμως προβάλλεται και ο λόγος αυτός αναιρέσεως, στο πλαίσιο του πρώτου (Ι) από τους λόγους αναιρέσεως.

Εν όψει δε των ανωτέρω, δεν προκύπτει, εν προκειμένω, και παραβίαση του δικαιώματος του κατηγορουμένου σε αυτοπρόσωπη εμφάνιση και υπεράσπιση, λόγω ελλείψεως ακροάσεως αυτού, ούτε συντρέχει περίπτωση απόλυτης ακυρότητας της διαδικασίας, ή ελλείψεως αιτιολογίας (υπό ΙΙ λόγοι αναιρέσεως), ούτε υπέρβαση εξουσίας του δικαστηρίου της ουσίας λόγω παράνομης απορρίψεως της εφέσεως ως ανυποστήρικτης (στο πλαίσιο, επίσης, του υπό Ι λόγου αναιρέσεως), αλλά ούτε και η στοιχειοθέτηση, σε σχέση με τα ανωτέρω, σχετικών λόγων που συναρτώνται με παραβίαση του δικαιώματος ακροάσεως του κατηγορουμένου, με βάση τις διατάξεις του άρθρου 20 παρ.1 Σ και 6 παρ.3 της ΕΣΔΑ και την έλλειψη αιτιολογίας της αποφάσεως, με βάση τη διάταξη του άρθρου 93 παρ.3 Σ.

Δείτε ολόκληρη την απόφαση στο areiospagos.gr.