Προστασία προσωπικών δεδομένων και κάμερες ασφαλείας σε κατοικία

Η οδηγία για την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα (95/46/ΕΚ) έχει εφαρμογή και στη βιντεοσκόπηση που πραγματοποιείται με τη βοήθεια κάμερας ασφαλείας εγκατεστημένης σε κατοικία και στραμμένης προς δημόσιο χώρο, σύμφωνα με το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το ΔΕΕ σημειώνει, ωστόσο, ότι πρέπει πάντοτε να εκτιμάται το νόμιμο συμφέρον ενός προσώπου να προστατεύσει την ιδιοκτησία του, την υγεία του και τη ζωή του καθώς και την ιδιοκτησία, την υγεία και τη ζωή της οικογένειάς του.

Η υπόθεση (C-213/13) αφορά έναν Τσέχο υπήκοο, ο οποίος, έπειτα από σειρά επιθέσεων με σπάσιμο παραθύρων που είχε δεχθεί στην οικία όπου στεγαζόταν με την οικογένειά του, εγκατέστησε κάμερα ασφαλείας, η οποία μαγνητοσκοπούσε την είσοδο της οικίας, τη δημόσια οδό καθώς και την είσοδο της απέναντι οικίας. Η κάμερα κατέγραψε τελικά εικόνες από μία επόμενη επίθεση και έτσι κατέστη δυνατός ο εντοπισμός των δραστών, εναντίον των οποίων κινήθηκε ποινική διαδικασία. Ο ένας από τους υπόπτους, ωστόσο, αμφισβήτησε τη νομιμότητα της επεξεργασίας των δεδομένων που κατέγραψε η κάμερα στην οικία του θύματος, ισχυριζόμενος ότι είχαν παραβιαστεί οι διατάξεις της οικείας νομοθεσίας.

Κρίνοντας επί του προδικαστικού ερωτήματος που του τέθηκε από το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της Τσεχίας, το ΔΕΕ παρείχε κατευθυντήριες γραμμές ως προς την εφαρμογή της οδηγίας για την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα σε περιπτώσεις βιντεοσκόπησης με κάμερα ασφαλείας.

Καταρχάς, η παρακολούθηση με κάμερα (καταγραφή και αποθήκευση προσωπικών δεδομένων) αποτελεί αυτοματοποιημένη επεξεργασία των δεδομένων αυτών, καθώς είναι εφικτή η ταυτοποίηση των προσώπων που καταγράφονται, και άρα εμπίπτει στις διατάξεις της οδηγίας. Στην ίδια οδηγία προβλέπεται, ωστόσο, μία εξαίρεση, η οποία αφορά στην επεξεργασία δεδομένων που πραγματοποιείται από φυσικό πρόσωπο στο πλαίσιο αποκλειστικά προσωπικών ή οικιακών δραστηριοτήτων. Το ΔΕΕ έκρινε ότι η εξαίρεση αυτή πρέπει να ερμηνεύεται περιοριστικά. Αυτό σημαίνει ότι η παρακολούθηση με κάμερα ασφαλείας, η οποία εκτείνεται σε δημόσιο χώρο και η οποία, ως εκ τούτου, εξέρχεται από την ιδιωτική σφαίρα αυτού που προβαίνει στην επεξεργασία των δεδομένων δεν μπορεί να θεωρηθεί ως «αποκλειστικώς προσωπική ή οικιακή δραστηριότητα».

Παράλληλα, όμως, το ΔΕΕ έκρινε ότι κατά την ερμηνεία της οδηγίας, τα εθνικά δικαστήρια πρέπει να λαμβάνουν υπόψη το νόμιμο συμφέρον εκείνου που εγκαθιστά την κάμερα, παρέχοντας ταυτόχρονα την ευελιξία στα κράτη μέλη να περιορίζουν την εμβέλεια των υποχρεώσεων και δικαιωμάτων που προβλέπονται από την οδηγία, όταν ο περιορισμός αυτός απαιτείται για τη διαφύλαξη της πρόληψης, διερεύνησης, διαπίστωσης και δίωξης παραβάσεων του ποινικού νόμου ή την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών άλλων προσώπων.

Ολόκληρη την απόφαση μπορείτε να βρείτε εδώ.