Δάνειο σε Ελβετικό Φράγκο: Ένα αδιέξοδο με Έξοδο.

2005. Ισοτιμία Ευρώ/ Ελβετικού Φράγκου 1,60.

2014. Ισοτιμία Ευρώ/ Ελβετικού Φράγκου 1,20.

Συνέπεια; Τα δάνεια που συνομολογήθηκαν τη "χρυσή" εποχή του ελληνικού καταναλωτισμού, το μετα - ολυμπιακό 2005, έχουν ακριβύνει κατά 33,3% σε βάρος του δανειολήπτη. Ή, με πιο απλά λόγια, όταν κάποιος δανείστηκε 200.000 € το 2005 σε ελβετικό φράγκο, δηλαδή εκταμιεύτηκαν 320.000 CHF, και το 2014 έχει πληρώσει 80.000 €, 128000 CHF, το υπόλοιπο δεν είναι, ας το πούμε απλά, χωρίς τόκους, 120.000 €, όπως ο καθένας μας περιμένει, αλλά 187.000 €! Πώς γίνεται αυτό; Και όμως είναι δυνατό. Η ισοτιμία ευρώ/ ελβετικού φράγκου έχει βελτιωθεί υπέρ του νομίσματος του εκτός ΕΕ κράτους της Ελβετίας, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστισε την Ευρώπη μετά το 2008, και δυστυχώς σε βάρος εκείνων που έλαβαν δάνειο σε ελβετικό φράγκο, αποβλέποντας στο χαμηλό επιτόκιο των δανείων (Libor), έναντι του ακριβότερου Euribor.

Με άλλα λόγια, όσο περισσότερα έχει πληρώσει κανείς, τόσο περισσότερα έχει χάσει!

Ενημερώθηκε όμως για τους κινδύνους από το Πιστωτικό Ίδρυμα; Κατανόησε πώς λειτουργεί η ισοτιμιακή μεταβολή; Του εξηγήθηκε  ποιές είναι οι πιθανότητες να μεταβληθούν τα οικονομικά δεδομένα και το status quo της οικονομίας;

Έστω ότι έλαβε μια στοιχειώδη ενημέρωση. Είναι σύμφωνο με την αρχή της καλής πίστης να φέρει ο σε άγνοια καταναλωτής το βάρος της ισοτιμιακής μεταβολής και όχι η πανίσχυρη τράπεζα; Συνιστά μια απρόβλεπτη μεταβολή η αλλαγή της ισοτιμίας λόγω της κρίσης της ΕΕ που ουδείς δεν μπορούσε να προβλέψει αλλά κάποιος πρέπει να επωμιστεί;

Οι ερωτήσεις αυτές σχετίζονται άμεσα με το ζήτημα της δικαστικής προστασίας απέναντι σε συμβάσεις επιγενόμενα καταπλεονεκτικές και καταστροφικές της οικονομικής ελευθερίας του καταναλωτή. Είναι χρέος των εθνικών δικαστηρίων να επέμβουν διαπλαστικά στη σύμβαση, κατόπιν της αίτησης προς παροχή δικαστικής προστασίας είτε με ασφαλιστικά μέτρα είτε με τακτική αγωγή, ώστε να κατανείμουν καταλλήλως τον κίνδυνο σε βάρος εκείνου που πρέπει και να τον φέρει, τόσο οντολογικά, επειδή έχει τη γνώση μέσω των συμβούλων του, όσο και δεοντολογικά, λόγω της πανίσχυρης θέσης του: Του Τραπεζικού Ιδρύματος.

Ουδείς εύχεται να πληρώνει και αντί το κεφάλαιο να μικραίνει, να μεγαλώνει και να μην μπορεί να προστατευθεί. Η λύση παρέχεται από τη θεμελιώδη αρχή του δικαίου μας "ούτως εχόντων των πραγμάτων" (rebus sic standibus) και απομένει στον Έλληνα Δικαστή να την εφαρμόσει και να απονείμει ουσιαστική δικαιοσύνη "κουρεύοντας' το ποσό του ελβετικού φράγκου με τη σημερινή ισοτιμία ώστε να αντιστοιχεί στο ποσό που σήμερα μένει σε ΕΥΡΩ βάσει της ισοτιμίας της λήψης του.

Ευάγγελος Μαργαρίτης.