Πότε δεν ισχύει η ελάχιστη διάρκεια της μίσθωσης

Το π.δ. 34/1995 σε συνδυασμό με το άρθρο 13 του Ν. 4242/2014 προβλέπει πλέον ελάχιστη διάρκεια τριετή των εμπορικών μισθώσεων.

Ωστόσο, δεν καταλαμβάνεται κάθε μίσθωση από την ελάχιστη τριετή διάρκεια.

Το άρθρο 4 του εν λόγω π.δ. προβλέπει περιπτώσεις μισθώσεων που εξαιρούνται από τις προστατευτικές διατάξεις του εν λόγω νόμου, και άρα και από τις διατάξεις του άρθρου 13 του "παρεπόμενου" νόμου 4242/2014.

Ποιες είναι αυτές;

Μπορούμε να τις βρούμε εδώ.

Οι σημαντικότερες περιπτώσεις είναι αυτές που αφορούν σε "βραχυχρόνιες" κατά την καλή πίστη συμβάσεις, π.χ. μίσθωση Pop up χώρου ή ενός περιπτέρου σε μια έκθεση, καθώς και η μίσθωση διατηρητέου.

Ως προς την πρώτη περίπτωση, κατά τη διάταξη του άρθρου 4 παρ. 1 εδ. α` του ίδιου ως άνω π.δ/τος, δεν υπάγονται στις διατάξεις αυτού οι μισθώσεις οι οποίες, κατά την καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη συνάπτονται συνήθως για χρονικό διάστημα που δεν υπερβαίνει το έτος.

Τα πιο πάνω κριτήρια του νόμου, δηλαδή της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, είναι αντικειμενικά και δεν λαμβάνεται υπόψη η βούληση των συμβαλλομένων σε σχέση με τη διάρκεια της μίσθωσης.

Επομένως, μόνον το γεγονός ότι η διάρκεια της μίσθωσης συμφωνήθηκε μέχρι ένα έτος, δεν είναι αρκετό για να εξαιρεθεί αυτή από την προστασία του νόμου, ως βραχυχρόνια μίσθωση. Αντικειμενικό κριτήριο που λαμβάνεται υπόψη, με πρωτεύουσα θέση, είναι η έλλειψη αναγκαιότητας για μόνιμη και σταθερή εγκατάσταση του μισθωτή στο ακίνητο (ΑΠ 157/1987, 1958/1986).

Έμμεσα επίσης λαμβάνεται υπόψη η φύση και ο προορισμός του μισθίου, σε συνάρτηση με τη συμφωνημένη χρήση, καθώς και το γεγονός της διενέργειας δαπανών σημαντικού ύψους για τη διαμόρφωση και λειτουργία του μισθίου σε μόνιμη βάση (ΑΠ 157/1987). Πρέπει να εξεταστεί αν συντρέχει ή λείπει η αναγκαιότητα μόνιμης και σταθερής εγκατάστασης για διάστημα που υπερβαίνει ή όχι το έτος.