logo-print

Η Διαμεσολάβηση δεν είναι κάστρο προς κατάκτηση

Τι πρέπει να προσέξουμε ώστε να μην χαθεί η ζωτικότητα της διαδικασίας

Η Διαμεσολάβηση ξεκίνησε πριν μια δεκαετία στην χώρα μας, ως μια πολλά υποσχόμενη διαδικασία, που θα έφερνε την «επανάσταση» στο χώρο της δικαιοσύνης, βοηθώντας στην αποσυμφόρηση της, στην επιτάχυνση της απονομής της και στην ικανοποίηση της ανάγκης διαφόρων κοινωνικών ομάδων για την άμεση και συναινετική επίλυση της ιδιωτικής  διαφοράς τους.

Αρκετοί δικηγόροι (αρχικά μόνοι οι δικηγόροι είχαν το προνόμιο να εκπαιδευτούν και να διαπιστεύουν ως διαμεσολαβητές) διέκριναν και μια ευκαιρία προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, μέσω της συνδρομής διάδοσης της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών μεταξύ πολιτών, γειτόνων , εντός της οικογένειας, στο χώρο εργασίας κλπ.

Σ’ αυτό το αρχικό στάδιο, κανείς δεν ήξερε (ούτε καν ακόμη οι ιδρυτές των κέντρων εκπαίδευσης, οι συνάδελφοι που παρείχαν υπηρεσίες εκπαίδευσης στην διαμεσολάβηση, ακόμη και ο ίδιος ο νομοθέτης) τι πραγματικά σημαίνει διαμεσολάβηση, πως θα διαδοθεί, τι διαχείριση θα υπάρξει απέναντι στον αρνητισμό και την καχυποψία, πως θα δημιουργηθούν συμμαχίες με φαινομενικά «αντίπαλα» συμφέροντα που μπορεί να αισθάνονταν απειλή από την έλευση της διαμεσολάβησης, ποιες απαντήσεις θα δοθούν σε ανθρώπους της αγοράς που τα χρόνια εμπειρίας τους δεν ισοσκελίζονται από κανένα phd κλπ .

Ο κάθε διαμεσολαβητής (που συνειδητά επέλεξε να ασχοληθεί με την διαμεσολάβηση, και να την υιοθετήσει ως τρόπο ζωής),  αναγνώριζε ότι δεν είχε καμία απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, διότι πέραν της θεωρίας, ουδέν ήξερε.  Συνειδητοποιώντας την άγνοια που υπήρχε, ξεκίνησε να συναναστρέφεται με συναδέλφους διαμεσολαβητές, προκειμένου να εκφράσει ανοιχτά  τις  σκέψεις του και να μάθει μέσα από την ανταλλαγή εμπειριών, να διατυπώσει απορίες και να μοιραστεί ανασφάλειες. 

Κάνοντας τα πρώτα βήματα (baby steps) σε αχαρτογράφητα νερά, χωρίς αναγνώριση από το υπάρχον σύστημα , αλλά ούτε και κάποια υποστήριξη και ορόσημα για καθοδήγηση, οι διαμεσολαβητές δημιούργησαν μεταξύ τους δεσμούς συναδελφικότητας και αλληλοϋποστήριξης, ενθουσιασμού και ευρύτητας πνεύματος, ανοιχτού σε νέες ιδέες και εμπειρίες, οι οποίες πολλές φορές ήταν αντίθετες με εδραιωμένες απόψεις και αντιλήψεις ετών .

Άνευ ιδιοτέλειας, καθότι κανένα κάστρο δεν υπήρχε για να κατακτηθεί και κανένας θρόνος δεν περίμενε τον βασιλιά του, η αλληλεγγύη και ο ενθουσιασμός ξεχείλιζαν, με την παραγωγή ιδεών και καινοτόμων ενεργειών να είναι στο peak.  Και αυτό διότι το όραμα ήταν ένα : η δημιουργία γεφυρών ουσιαστικής επικοινωνίας  μεταξύ των μελών της κοινωνίας , ώστε να εδραιωθεί ο παραγωγικός διάλογος, που με την σειρά του θα οδηγήσει στην κατανόηση των εκατέρωθεν αναγκών, στην ανάληψη του μεριδίου ευθύνης που στον καθένα αναλογεί και στην με αυτό το τρόπο εποικοδομητική και παραγωγική διαχείριση των συγκρούσεων και των διαφορών.

Με έναν νόμο όμως και 31 άρθρα, που «εδραίωσαν» την διαμεσολάβηση ως υποχρεωτική διαδικασία και ως «νέο επάγγελμα», τα πάντα  ξεκίνησαν να αλλάζουν. Το αρχικό όραμα κινδυνεύει να χαθεί και πλέον η προσοχή στρέφεται στην περιχαράκωση, συμφερόντων, στην γέννηση του ανταγωνισμού και στην εμφάνιση των πρώτων ενδείξεων συντηρητισμού. Ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των υποχρεωτικών ( η συγκεκριμένη λέξη ηχεί παράξενα όταν αναφέρεσαι σε μια διαδικασία που η εθελούσια συμμετοχή αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της) αρχικών συνεδριών , το συμβολικό τίμημα που από μόνο του απαξιώνει το έργο του διαμεσολαβητή δίνοντας ευκαιρίες για παιχνίδια προσφοράς και ζήτησης, ξένα προς την ουσία της διαδικασίας, αποτελούν τα πρώτα σημάδια στρέβλωσης του νοήματος της διαμεσολάβησης. Πλέον όλο και περισσότεροι επαγγελματίες (θα) ενδιαφέρονται για την διαδικασία , αναζητώντας,  σε λίγα από τώρα χρόνια, μια θέση στον ήλιο. Και αυτό δεν είναι κατά ανάγκη αρνητικό. Ίσα ίσα μόνο ως θετική εξέλιξη μπορεί να λογιστεί η αύξηση του αριθμού των διαμεσολαβητών, διότι με αυτό το τρόπο θα επιταχυνθεί και η διάδοση του θεσμού στην κοινωνία και κατά συνέπεια και οι υποθέσεις που θα επιλύονται μέσω διαμεσολάβησης.

 Εδώ όμως βρίσκεται το σημείο που πρέπει να προσέξουμε. Διότι μέχρι η μελλοντική αγορά των διαμεσολαβητών να ισορροπήσει και  να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι, υπάρχει ο κίνδυνος αποπροσανατολισμού και μετατόπισης από το έργο που μπορεί να προσφέρει η διαμεσολάβηση στην κοινωνία και τον άνθρωπο,  προς το τι μπορεί να προσφέρει η διαμεσολάβηση στον διαμεσολαβητή ως επαγγελματία, ως μια νέα διέξοδο απασχόλησης. Όσο ο διαμεσολαβητής δεν ξεχνά ότι, μέσα από τον δύσκολο  και γεμάτο ευθύνη ρόλο που έχει αναλάβει, η κύρια υποχρέωση του είναι να υποστηρίξει τους πρωταγωνιστές της καθημερινότητας και όχι να αναδειχθεί  ως επαγγελματίας μεριμνώντας για την υστεροφημία του , συνδράμοντας τους στην ανάγκη τους να πουν την ιστορία τους και να ακουστούν, τόσο θα ενισχύεται το κύρος της διαμεσολάβησης και η αναγνώριση  προσφοράς της  στην κοινωνία. Άλλωστε αν είσαι διαμεσολαβητής, γνωρίζεις ότι πετυχημένη διαμεσολάβηση είναι αυτή που ο διαμεσολαβητής λάμπει δια της «απουσίας του», αναδεικνύοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο των μερών.

Πολυχρόνης Κοκκινίδης

Kokkinidis@skplaw.gr

6974380953

Το δίκαιο της απόδειξης στις διοικητικές διαφορές ουσίας (XXII & 327)

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ / ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΉ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑ

Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα - 5η έκδοση καλλιτεχνικό

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ & ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ / ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

send