Πρόκληση ηθικής βλάβης από παράλειψη οργάνων δικαστικής λειτουργίας (ΔΕφΑθ)

Με την απόφαση 3812/2016 το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών (13ο Τριμελές) έκρινε ότι, εφ' όσον το Σύνταγμα, δεν ανέχεται να παραμένουν αναποζημίωτες ζημίες που κάποιος υφίσταται από ενέργειες οποιουδήποτε κρατικού οργάνου, μέχρις ότου ο νομοθέτης ρυθμίσει ειδικώς την ευθύνη του Δημοσίου από πράξεις οργάνων της δικαστικής λειτουργίας, το άρθρο 105 Εισ.Ν.Α.Κ. έχει ανάλογη εφαρμογή σε περίπτωση προκλήσεως ζημίας από πράξεις των οργάνων αυτών η οποία μπορεί να αποδοθεί σε πρόδηλο σφάλμα τους.

Ο πρόδηλος δε χαρακτήρας του σφάλματος της κρίσεως οργάνου της δικαστικής λειτουργίας προκύπτει από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης περιπτώσεως βάσει των οποίων η δικαστική πλάνη καθίσταται συγγνωστή ή ασύγγνωστη (ΣτΕ Ολομ.1501/2014).

Για να στοιχειοθετηθεί προσβολή της προσωπικότητας του εκκαλούντος και επομένως η ηθική του βλάβη από την επικαλούμενη, ως προδήλως εσφαλμένη, παράλειψη των οργάνων της δικαστικής λειτουργίας να εξετάσουν τον ισχυρισμό του περί κακοποιήσεώς του από τα αστυνομικά όργανα κατά το στάδιο της προανάκρισης και της κράτησής του, θα έπρεπε να αποδειχθεί από τον εκκαλούντα η βασιμότητα του ισχυρισμού αυτού.

Διαβάστε επίσης: Αδικοπρακτική (αστική) ευθύνη του Δημοσίου

Στην προκείμενη περίπτωση ο εκκαλών δεν απέδειξε την επικαλούμενη προσβολή της προσωπικότητάς του και τη συνακόλουθη ηθική του βλάβη, ώστε να πληρούνται οι απαιτούμενες προϋποθέσεις των άρθρων 105 του ΕισΝΑΚ και 932 του ΑΚ, η δε παράλειψη των οργάνων της δικαστικής λειτουργίας να εξετάσουν τον ανωτέρω αβάσιμο ισχυρισμό δεν μπορεί να θεωρηθεί, «πρόδηλο σφάλμα».

Τέλος, η μη εξέταση του ανωτέρω ισχυρισμού, αυτεπαγγέλτως από τον Άρειο Πάγο, κατά την εκδίκαση της αίτησης αναιρέσεως του εκκαλούντος, εφόσον ο ισχυρισμός αυτός δεν είχε προβληθεί από τον εκκαλούντα με την ασκηθείσα αίτησης αναιρέσεως, δεν θα μπορούσε, υπό καμία έννοια, να θεωρηθεί «πρόδηλο σφάλμα» των δικαστών που την εξέδωσαν.