Δικαστήριο ΕΕ: Τα εισοδήματα από την περιουσία ανθρώπων που εργάζονται σε άλλο κράτος μέλος δεν μπορούν να υπόκεινται σε κοινωνικού χαρακτήρα φόρους

Το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έκρινε (υπόθεση C-623/13) πως τα εισοδήματα από την περιουσία των προσώπων που έχουν την κατοικία τους σε ένα κράτος μέλος της ΕΕ (εν προκειμένω στη Γαλλία) και εργάζονται σε άλλο κράτος μέλος, δεν μπορούν να υπόκεινται στους κοινωνικού χαρακτήρα φόρους.

Σε δύο αποφάσεις του 2000, το Δικαστήριο της ΕΕ εξέτασε αν δύο γαλλικοί κοινωνικού χαρακτήρα φόροι (δηλαδή ο γενικός κοινωνικός φόρος και ο φόρος για την εξόφληση του κοινωνικού χρέους) μπορούσαν να επιβάλλονται σε εισοδήματα από επαγγελματική δραστηριότητα και εισοδήματα αναπληρώσεως εργαζομένων που, αν και είχαν την κατοικία τους στη Γαλλία, υπόκειντο στην κοινωνικοασφαλιστική νομοθεσία άλλου κράτους μέλους (κατά κανόνα διότι ασκούσαν επαγγελματική δραστηριότητα στο δεύτερο κράτος).

Το Δικαστήριο έκρινε ότι και οι δύο επίμαχοι φόροι είχαν άμεσο και αρκούντως ουσιαστικό σύνδεσμο με την κοινωνική ασφάλιση, διότι είχαν ως ειδικό και άμεσο σκοπό τη χρηματοδότηση της γαλλικής κοινωνικής ασφαλίσεως ή τον περιορισμό των ελλειμμάτων του γαλλικού γενικού καθεστώτος κοινωνικής ασφαλίσεως.

Το Δικαστήριο συνήγαγε εξ αυτού ότι, ως προς τους εν λόγω εργαζομένους, η επιβολή των φόρων αυτών ήταν ασυμβίβαστη τόσο με την απαγόρευση της σωρεύσεως των εφαρμοστέων νομοθεσιών στον τομέα της κοινωνικής ασφαλίσεως (κανονισμός 1408/71) όσο και με την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων και την ελευθερία εγκαταστάσεως.

Στην υπό κρίση υπόθεση, το Conseil d’ État ερωτά το Δικαστήριο αν η συλλογιστική αυτή ισχύει και στην περίπτωση που οι εν λόγω φόροι δεν επιβάλλονται σε εισοδήματα από επαγγελματική δραστηριότητα και εισοδήματα αναπληρώσεως, αλλά σε εισοδήματα από περιουσία. Η ένδικη διαφορά προέκυψε από το γεγονός ότι ο Gérard de Ruyter, Ολλανδός υπήκοος ο οποίος εργάζεται στις Κάτω Χώρες αλλά κατοικεί στη Γαλλία, αντιτίθεται στην επιβολή του CSG, του CRDS και άλλων κοινωνικού χαρακτήρα φόρων στα εισοδήματα που πραγματοποιεί από την περιουσία του (ισόβιες προσόδους οι οποίες έχουν συνομολογηθεί στις Κάτω Χώρες).

Στη σημερινή του απόφαση, το Δικαστήριο κρίνει ότι η απαγόρευση σωρεύσεως που προβλέπεται από τον κανονισμό δεν εξαρτάται από την άσκηση επαγγελματικής δραστηριότητας και συνεπώς εφαρμόζεται ανεξαρτήτως της προελεύσεως των εισοδημάτων του ενδιαφερομένου.

Δεδομένου ότι ο G. de Ruyter, ως διακινούμενος εργαζόμενος, υπάγεται στην κοινωνική ασφάλιση του κράτους μέλους απασχολήσεως (Κάτω Χώρες), τα εισοδήματά του, ανεξαρτήτως του αν προέρχονται από σχέση εργασίας ή από την περιουσία του, δεν μπορούν να υπόκεινται στο κράτος μέλος της κατοικίας (Γαλλία) σε επιβαρύνσεις οι οποίες έχουν άμεσο και αρκούντως ουσιαστικό σύνδεσμο με τα σκέλη της κοινωνικής ασφαλίσεως. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υφίστατο άνιση μεταχείριση του G. de Ruyter σε σχέση με τα λοιπά πρόσωπα που κατοικούν στη Γαλλία, δεδομένου ότι οι τελευταίοι υποχρεούνται να καταβάλλουν εισφορές μόνο στο γαλλικό καθεστώς κοινωνικής ασφαλίσεως.

Ολόκλητη την απόφαση του ΔΕΕ μπορείτε να βρείτε εδώ.