Προσβολή πατρότητας

Η πατρότητα τέκνου που γεννήθηκε σε γάμο μπορεί να προσβληθεί από το ίδιο το τέκνο, τη μητέρα του, το σύζυγό της (κατά τεκμήριο πατέρας) και τους γονείς του (αν ο κατά τεκμήριο πατέρας έχει πεθάνει ή έχει κηρυχθεί άφαντος). Το ίδιο αυτοτελές, δηλαδή αμεταβίβαστο και μη κληρονομητέο, δικαίωμα παρέχει ο νόμος και στον εραστή της μητέρας, αν αυτός διατηρούσε σαρκικές επαφές με τη μητέρα κατά το κρίσιμο διάστημα της σύλληψης. Στην προκειμένη περίπτωση η αγωγή στρέφεται κατά του τέκνου και των δύο συζύγων. Η αγωγή για την προσβολή πρέπει να κατατεθεί εντός συγκεκριμένων χρονικών ορίων που ξεκινούν συνήθως από τη γέννηση του τέκνου.

Αυτός που προσβάλλει την πατρότητα θα πρέπει να αποδείξει στο δικαστήριο ότι είτε ότι η μητέρα δε συνέλαβε από το σύζυγό της (π.χ. με εξετάσεις DNA και στους τρεις ενδιαφερόμενος, ήτοι τη μητέρα, το φερόμενο ως πατέρα και το τέκνο) είτε ότι ήταν αδύνατο να συλλάβει από αυτόν (π.χ. ανικανότητα ή απουσία σαρκικής επαφής στο κρίσιμο διάστημα της σύλληψης). Το διάστημα αυτό ορίζεται από την τριακοστή (30ή) έως την εκατοστή ογδοηκοστή μέρα (180ή) πριν τον τοκετό.

Αν η προσβολή της πατρότητας γίνει δεκτή με αμετάκλητη απόφαση δικαστηρίου, τότε ο δεσμός πατέρας-τέκνου σπάει, με συνέπεια την απώλεια του επωνύμου, των κληρονομικών δικαιωμάτων και της γονικής μέριμνας. Ο δεσμός που χάνεται δεν αντικαθίσταται από κάποιον άλλον, εκτός από την περίπτωση που την πατρότητα προσβάλλει ο εραστής της μητέρας, οπότε γίνεται αυτοδίκαια η αναγνώριση του τέκνου από αυτόν και ουσιαστικά υποκαθιστά τον σύζυγο και -έως τότε- πατέρα.