COVID-19: Υποχρεωτικός προληπτικός περιορισμός κατ οίκον των προσώπων που εισέρχονται στη χώρα προς περιορισμό διασποράς του ιού (ΣτΕ 665/2021)

Την κατάργηση της δίκης, η οποία κρίθηκε άνευ αντικειμένου, αποφάσισε το ΣτΕ [ΣτΕ 665 / 2021 (Ολομ)], σε υπόθεση αίτησης ακύρωσης της Κ.Υ.Α που προέβλεπε τον υποχρεωτικό προληπτικό περιορισμό κατ’ οίκον ή στον τόπο προσωρινής διαμονής, για διάστημα επτά ημερών, των προσώπων που εισέρχονταν στη χώρα από οποιοδήποτε κράτος της αλλοδαπής (κ.υ.α. Δ1α/ΓΠ.οικ. 959/7.1.2021).

Συμπροσβαλλόμενη θεωρήθηκε και η Κ.Υ.Α. Δ1α/ΓΠ.οικ. 4534/21.1.2021, με την οποία παρατάθηκε η ισχύς των ρυθμίσεων της προαναφερόμενης προσβαλλόμενης πράξης.

Συγκεκριμένα, ο αιτών ζητούσε την ακύρωση της κανονιστικής ρύθμισης που έτυχε ήδη εφαρμογής στην περίπτωσή του, ζητούσε, δηλαδή, την ακύρωση της υποχρέωσης κατ’ οίκον περιορισμού του, η οποία επιβλήθηκε σε αυτόν κατ’ εφαρμογή των οριζομένων στο άρθρο έβδομο της ρητώς προσβαλλόμενης Κ.Υ.Α., λόγω της επιστροφής του στη χώρα από το εξωτερικό, αρχικώς στις 8.1.2021 και, στην συνέχεια, στις 16.1.2021.

Ωστόσο, κατά το σκεπτικό του δικαστηρίου, το ρυθμιστικό περιεχόμενο της προσβαλλόμενης απόφασης, όσον αφορά στον αιτούντα, είχε εξαντληθεί κατά τον χρόνο συζήτησης της υπόθεσης (5.2.2021). Και τούτο, διότι  η υποχρέωσή του να παραμείνει στην οικία του επί επταήμερο, τόσο μετά την πρώτη επιστροφή του (στις 8.1.2021) όσο και μετά την δεύτερη επιστροφή του από το εξωτερικό (στις 16.1.2021), είχε ήδη παύσει να ισχύει.

Συνεπώς, κατά τον χρόνο αυτό, η δίκη προς ακύρωση της ως άνω υποχρέωσης δεν είχε πλέον αντικείμενο, δεδομένου μάλιστα ότι ο αιτών δεν ισχυρίσθηκε, και πολύ περισσότερο δεν απέδειξε, ότι είχε προγραμματίσει νέο ταξίδι στο εξωτερικό, η επιστροφή από το οποίο θα λάμβανε χώρα υπό την ισχύ της ως άνω νεώτερης Κ.Υ.Α. ή ότι συγκεκριμένοι προσωπικοί ή επαγγελματικοί λόγοι τον αναγκάζουν να ταξιδεύει τακτικά στο εξωτερικό και ότι, ως εκ τούτου, εξακολουθούσε να υφίσταται αντικείμενο της δίκης για την ακύρωση της νεώτερης κανονιστικής αποφάσεως προς αποτροπή της εκ νέου επιβολής σε αυτόν, με βάση την τελευταία αυτή απόφαση, της υποχρέωσης του κατ’ οίκον περιορισμού.

Κρίθηκε, τέλος, ότι όσα επικαλέσθηκε ο αιτών προς συνέχιση της δίκης κατά το άρ. 32 παρ. 2 του π.δ. 18/1989, δεν στοιχειοθετούσαν το προς τούτο απαιτούμενο ιδιαίτερο έννομο συμφέρον, απορριπτόμενου του σχετικού αιτήματός του.

Απόσπασμα της απόφασης

Ειδικότερα, ως προς την κατάργηση της δίκης, έγινε δεκτό ότι ο αιτών, με την ασκηθείσα στις 11.1.2021 αίτηση, ζητούσε την ακύρωση της κανονιστικής ρυθμίσεως που έτυχε ήδη εφαρμογής στην περίπτωσή του, δηλαδή ζητούσε, κατ’ουσίαν, την ακύρωση της υποχρεώσεως περιορισμού του κατ’ οίκον, η οποία επιβλήθηκε σ’ αυτόν κατ’ εφαρμογή των οριζομένων στο άρθρο έβδομο της ρητώς προσβαλλόμενης κ.υ.α. λόγω της επιστροφής του στη χώρα από το εξωτερικό, αρχικώς, στις 8.1.2021 και, στην συνέχεια, στις 16.1.2021. Κατά τον χρόνο, όμως, συζητήσεως της υποθέσεως (5.2.2021) είχε εξαντληθεί το ρυθμιστικό περιεχόμενο της προσβαλλομένης αποφάσεως, όσον αφορά τον αιτούντα, ενόψει του ότι η βάσει αυτής –αλλά και της νεώτερης κ.υ.α. Δ1α/ΓΠ.οικ.4534/21.1.2021– υποχρέωσή του να παραμείνει στην οικία του επί επταήμερο τόσο μετά την πρώτη επιστροφή του (στις 8.1.2021) όσο και μετά την δεύτερη επιστροφή του από το εξωτερικό (στις 16.1.2021) είχε ήδη παύσει να ισχύει και, συνεπώς, κατά τον χρόνο αυτό, η δίκη προς ακύρωση της ως άνω υποχρεώσεως δεν είχε πλέον αντικείμενο, δεδομένου ότι ο αιτών δεν ισχυρίσθηκε, και πολύ περισσότερο δεν απέδειξε, ότι είχε προγραμματίσει ταξίδι στο εξωτερικό, η επιστροφή από το οποίο θα ελάμβανε χώρα υπό την ισχύ της ως άνω νεώτερης κοινής υπουργικής αποφάσεως ή ότι συγκεκριμένοι προσωπικοί ή επαγγελματικοί λόγοι τον αναγκάζουν να ταξιδεύει τακτικά στο εξωτερικό και ότι, ως εκ τούτου, εξακολουθούσε να υφίσταται αντικείμενο της δίκης για την ακύρωση της νεώτερης κανονιστικής αποφάσεως προς αποτροπή της εκ νέου επιβολής σ’ αυτόν, με βάση την τελευταία αυτή απόφαση, της υποχρεώσεως του κατ’ οίκον περιορισμού.

Περαιτέρω, κρίθηκε ότι ζήτημα συνεχίσεως της δίκης κατά το άρθρο 32 παρ. 3 του π.δ. 18/1989 δεν ετίθετο στην προκειμένη περίπτωση, εφ’ όσον η κ.υ.α. Δ1α/ΓΠ.οικ. 4534/21.1.2021 θεωρήθηκε ως συμπροσβαλλόμενη πράξη για μόνο τον λόγο ότι παρέτεινε την ισχύ των ρυθμίσεων της κ.υ.α. Δ1α/ΓΠ.οικ. 959/7.1.2021, κατ’ εφαρμογή των οποίων, ως εκ του χρόνου αφίξεώς του στη χώρα από το εξωτερικό, επιβλήθηκε στον αιτούντα η υποχρέωση τόσο του πρώτου όσο και του δεύτερου κατ’ οίκον περιορισμού, καθώς και ότι όσα ο αιτών επικαλέσθηκε προς συνέχιση της δίκης κατά το άρθρο 32 παρ. 2 του π.δ. 18/1989 δεν στοιχειοθετούσαν το προς τούτο απαιτούμενο, κατά την τελευταία αυτή διάταξη, ιδιαίτερο έννομο συμφέρον.