Άδικη πράξη (Λόγοι άρσης του αδίκου)

Σύμφωνα με το ελληνικό ποινικό δίκαιο, μία πράξη δεν είναι άδικη, και ως εκ τούτου δεν τιμωρείται ως έγκλημα στις παρακάτω περιπτώσεις:

α. Όταν αποτελεί άσκηση δικαιώματος ή εκτέλεση καθήκοντος που επιβάλλεται απ’ το νόμο.

β. Εάν την εκτέλεσε υφιστάμενος ύστερα από εντολή προϊσταμένου του, που δεν μπορούσε να ελέγξει κατά πόσο ήταν νόμιμη (προσταγή). Ως δράστης του εγκλήματος τιμωρείται ο προϊστάμενος που έδωσε την εντολή.

γ. Σε περίπτωση που αποτελούσε άμυνα. Ως άμυνα αναγνωρίζονται οι αναγκαίες πράξεις για την υπεράσπιση από μια άδικη επίθεση κατά το χρόνο που αυτή πραγματοποιείται, ενώ τα όρια της εξαρτώνται από το είδος της επίθεσης. Όποιος σκοπίμως υπερβαίνει τα όρια αυτά τιμωρείται, εκτός αν η υπέρβαση αυτή μπορεί να δικαιολογηθεί από τον φόβο και την ταραχή που προκάλεσε η επίθεση. Δεν απαλλάσσεται από την ποινή της πράξης τους όποιος σκοπίμως προκάλεσε μια επίθεση για να έχει την δικαιολογία της άμυνας.

δ. Σε περίπτωση που αποτελούσε αντίδραση για την προστασία από έναν επικείμενο κίνδυνο που δεν μπορούσε να αποτραπεί με άλλα μέσα. Εάν η αντίδραση αυτή προκάλεσε μεγαλύτερη ζημία από αυτή που επιχειρούσε να αποτρέψει, κρίνεται άδικη και τιμωρείται, εκτός εάν αυτό δικαιολογείται από το φόβο και την ταραχή του επικείμενου κινδύνου.