Αγωγή αποζημίωσης εταιρείας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από φωτοβολταϊκούς σταθμούς λόγω περικοπής της σταθερής τιμής αναφοράς (ΔΠΑ 5052/2025)

Απορρίφθηκε αγωγή αποζημίωσης εταιρείας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από φωτοβολταϊκούς σταθμούς, για ζημία από την περικοπή της σταθερής τιμής αναφοράς για την παραγόμενη από αυτήν ηλεκτρική ενέργεια και την υποχρεωτική έκπτωση στην ενέργεια (ΔΠΑ 5052/2025).

Το δικαστήριο έκρινε ότι δεν υφίσταται αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της ζημίας και της αποδιδόμενης στο Δημόσιο παράνομης θέσπισης των διατάξεων του ν. 4254/2014.

Πιο αναλυτικά, η ενάγουσα εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από φωτοβολταϊκούς σταθμούς ζήτησε με την αγωγή να αναγνωριστεί η υποχρέωση του Ελληνικού Δημοσίου και της ΛΑΓΗΕ ΑΕ (ήδη ΔΑΠΕΕΠ ΑΕ) να της καταβάλουν, εις ολόκληρον, ως αποζημίωση, κατά τα άρθρα 105 – 106 του ΕισΝΑΚ, το ποσό που αντιστοιχεί στη ζημία, που κατά τους ισχυρισμούς της, υπέστη, από την περικοπή της σταθερής τιμής αναφοράς για την παραγόμενη από αυτήν ηλεκτρική ενέργεια, σύμφωνα με την αναπροσαρμογή που επήλθε με τις διατάξεις της υποπαραγράφου ΙΓ.1 της παραγράφου ΙΓ του άρθρου πρώτου του ν. 4254/2014, καθώς και από την παροχή εκ μέρους της υποχρεωτικής έκπτωσης επί της αξίας της εγχεόμενης κατά το έτος 2013 ενέργειας, σύμφωνα με την υποπαράγραφο και ΙΓ.3 της παραγράφου. ΙΓ του άρθρου πρώτου του ίδιου ως άνω νόμου.

Σύμφωνα με το σκεπτικό του δικαστηρίου, από το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει κριθεί ότι με τις διατάξεις της υποπαραγράφου ΙΓ.1 της παραγράφου ΙΓ του άρθρου πρώτου του ν. 4254/2014 επιβλήθηκε επανακαθορισμός (με μείωση από 01.01.2014) των τιμών αναφοράς – αποζημίωσης, οι οποίες είχαν ορισθεί με το προγενέστερο νομικό καθεστώς και αποτελούσαν όρο των υπό εκτέλεση συμβάσεων συμψηφισμού, που είχαν συναφθεί υπό το κράτος ισχύος του προγενέστερου, προ της 01.04.2014, καθεστώτος. Η νομοθετική αυτή ρύθμιση αποτελεί παρέμβαση σε καταρτισθείσες ιδιότυπες αναγκαστικές συμβάσεις, με σκοπό την εξάλειψη του ελλείμματος του Ειδικού Λογαριασμού του άρθρου 40 του ν. 2773/1999 και μετέπειτα του άρθρου 143 του ν. 4001/2011, προς διασφάλιση της βιωσιμότητάς του και, εντεύθεν, του μηχανισμού στήριξης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και της Συμπαραγωγής Ηλεκτρικής Θερμότητας Υψηλής Αποδόσεως.

Μόνη, όμως, η θέσπιση των διατάξεων αυτών κρίθηκε πως δεν αρκεί αφ’ εαυτής να επιφέρει περιουσιακή ζημία στον αντισυμβαλλόμενο του ΛΑΓΗΕ ΑΕ (ΔΑΠΕΕΠ ΑΕ), ήτοι θετική ζημία συνιστάμενη στη διαφορά μεταξύ του καταβληθέντος ανταλλάγματος με βάση τη μειωμένη τιμή του καθεστώτος του ν. 4254/2014 και του ανταλλάγματος, όπως αυτό διαμορφώνεται με βάση την τιμή του προγενέστερου καθεστώτος, η οποία είχε συμφωνηθεί με τη σύμβαση συμψηφισμού. Και τούτο, διότι οι τυχόν επιζήμιες συνέπειες των επίμαχων διατάξεων δεν επέρχονται ευθέως από τη θέσπιση με τον ν. 4254/2014 των ως άνω μέτρων, αλλά επέρχονται από τη διαφοροποιημένη, κατ’ εφαρμογή των μέτρων αυτών, εκτέλεση των κατ’ ιδίαν συμβάσεων συμψηφισμού, που καταρτίσθηκαν βάσει των προϊσχυουσών ρυθμίσεων, όσον αφορά στην τιμολόγηση και τη διάρκειά τους.

Κατά συνέπεια, τυχόν αξίωση κατά του Ελληνικού Δημοσίου για την αποκατάσταση της ζημίας, περιουσιακής και μη, που επικαλείται παραγωγός ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ, από νομοθέτηση κατά παράβαση διατάξεων υπέρτερης ισχύος του εθνικού, ενωσιακού και, εν γένει, ευρωπαϊκού δικαίου, κρίθηκε πως δεν μπορεί να θεμελιωθεί στο άρθρο 105 ΕισΝΑΚ, καθόσον δεν συντρέχει μία από τις σωρευτικώς απαιτούμενες, τόσο από το ενωσιακό όσο και από το εσωτερικό δίκαιο, προϋποθέσεις για την ευθύνη του κράτους προς αποζημίωση και, συγκεκριμένα, η προϋπόθεση της ύπαρξης αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της παράβασης και της ζημίας. Τα κριθέντα με τις ως άνω αποφάσεις του ΣτΕ ισχύουν για την ταυτότητα του νομικού λόγου και για τις συμβάσεις πώλησης όπως προκύπτει κατ’ άρθρο πρώτο της παρ. ΙΓ της υποπαρ. ΙΓ.1 ν. 4254/2014.

Ομοίως και εν προκειμένω, το δικαστήριο έκρινε ότι οι, κατά την ενάγουσα, επιζήμιες συνέπειες των επίμαχων διατάξεων δεν επέρχονται ευθέως από τη θέσπιση με τον ν. 4254/2014 των ως άνω μέτρων, αλλά από τη διαφοροποιημένη, κατ’ εφαρμογή των μέτρων αυτών, εκτέλεση των κατ’ ιδίαν συμβάσεων πώλησης, που καταρτίσθηκαν δυνάμει των προϊσχυουσών ρυθμίσεων, όσον αφορά στην τιμολόγηση και τη διάρκειά τους.

Συνεπώς, η αξίωση για την αποκατάσταση της ζημίας, περιουσιακής και μη, που έχει υποστεί η ενάγουσα από νομοθέτηση κατά παράβαση διατάξεων υπέρτερης ισχύος του εθνικού, ενωσιακού και, εν γένει, ευρωπαϊκού δικαίου, δεν μπορεί να θεμελιωθεί στο άρθρο 105 ΕισΝΑΚ, καθόσον δεν συντρέχει, εν προκειμένω, η προϋπόθεση της ύπαρξης αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της παράβασης και της ζημίας.

Εξάλλου, η θέσπιση της διάταξης της υποπαραγράφου ΙΓ.3 της παραγράφου ΙΓ του άρθρου πρώτου του ν. 4254/2014, ομοίως, κρίθηκε ότι δεν συνδέεται αιτιωδώς με την επικαλούμενη από την ενάγουσα ζημία, δεδομένου ότι οι επιζήμιες συνέπειες της εν λόγω διάταξης επέρχονται όχι από τη νομοθέτησή της καθ’ εαυτή, αλλά από την εκτέλεση των κατ’ ιδίαν συμβάσεων, που έχει συνάψει η ενάγουσα με την δεύτερη εναγόμενη, και ως εκ τούτου δεν στοιχειοθετείται η σχετική αξίωση κατά του Ελληνικού Δημοσίου.

Τέλος, η αγωγή απορρίφθηκε και κατά το σκέλος που αφορά στην εφαρμογή εκ μέρους της ΔΑΠΕΕΠ ΑΕ των επίμαχων διατάξεων κατά την εκτέλεση των συμβάσεων πώλησης από την ενάγουσα, διότι  οι διαφορές που γεννώνται από την εφαρμογή των διατάξεων των υποπαραγράφων ΙΓ.1 και ΙΓ.3 της παραγράφου ΙΓ του άρθρου πρώτου του ν. 4254/2014, αποτελούν ιδιωτικές διαφορές, που δεν υπάγονται στη δικαιοδοσία των διοικητικών δικαστηρίων.

Δείτε την περίληψη της απόφασης στο adjustice.gr.