Δικαίωμα στη λήθη: Δικαστήριο έκρινε ότι τα άρθρα στο διαδίκτυο έχουν ημερομηνία λήξης 2 ετών
Πρωτοφανής απόφαση μεταλλάσσει το δικαίωμα στη λήθη σε μια απαίτηση πλήρους αφαίρεσης περιεχομένου μετά την παρέλευση διετίας
Η αναγνώριση του δικαιώματος στη λήθη από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται πως μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία άρθρων με «ημερομηνία λήξης» στο διαδίκτυο.
Συγκεκριμένα, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας έκρινε με πρόσφατη απόφασή του, ότι ένα άρθρο σε μια ειδησεογραφική ιστοσελίδα, είχε "λήξει" μετά το πέρας μιας περιόδου δύο ετών, «ακριβώς όπως το γάλα, το γιαούρτι ή το παγωτό»!
Σύμφωνα με τη Guardian, η απόφαση αυτή είναι πρωτοφανής και δημιουργεί ανησυχία, καθώς για πρώτη φορά, αντί το δικαίωμα στη λήθη να οδηγεί σε ενέργειες αφαίρεσης αποτελεσμάτων από τις μηχανές αναζήτησης, οδηγεί στην αφαίρεση του περιεχομένου από την αρχική πηγή.
Αντίθετα, δηλαδή, με το δικαστικό προηγούμενο, το δικαστήριο τιμωρεί την πηγή και όχι τον «αγγελιοφόρο».
Διαβάστε επίσης: Τι ισχύει για το δικαίωμα διαγραφής δεδομένων από μηχανές αναζήτησης;
Το 2006 η ειδησεογραφική ιστοσελίδα «Primadanoi» είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο για μια ποινική υπόθεση που αφορούσε στον ιδιοκτήτη ενός εστιατορίου.
Ο εν λόγω ιδιοκτήτης, έπειτα από την άρνηση της ιστοσελίδας να διαγράψει την είδηση, προσέφυγε στη δικαιοσύνη, απαιτώντας την αφαίρεση της, καθώς εμφανιζόταν στην κορυφή των αποτελεσμάτων αναζήτησης για το εστιατόριο στη Google.
Στην αγωγή του υποστήριξε ότι υπέστη δυσφήμιση, παραβίαση της ιδιωτικής ζωής και παραβίαση του δικαιώματός του στη λήθη, παρόλο που το τελευταίο δεν είχε εφαρμοστεί ποτέ εις βάρος ειδησεογραφικής ιστοσελίδας.
Το Ανώτατο δικαστήριο επικύρωσε την απόφαση του εφετείου που έκρινε ως ορθή την καταδίκη σε αποζημίωση ύψους 5000 ευρώ και συμφώνησε με το σκεπτικό που έκρινε ότι το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης έχει λήξει δύο χρόνια μετά από τη δημοσίευση του άρθρου.
Οι δικαστές εστίασαν στη διαθεσιμότητα του άρθρου μέσω της μηχανής αναζήτησης και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η διαδικτυακή δημοσιογραφία χρήζει διαφορετικής μεταχείρισης, χωρίς να εξετάσουν το ενδεχόμενο επιβολής του δικαιώματος στη λήθη στη μηχανή αναζήτησης ως εναλλακτικό μέσο προστασίας.
Η απόφαση αυτή επαναφέρει στο προσκήνιο το καίριο ζήτημα της σύγκρουσης δικαιωμάτων στην ψηφιακή εποχή.
Από τη μία, σύμφωνα με την οπτική του δικαστηρίου, ακόμα και αν κάποιος έχει διαπράξει στο παρελθόν κάποιο έγκλημα, τα δικαίωματά του στην ιδιωτική ζωή και την επανένταξη στην κοινωνία παραμένουν αναλλοίωτα.
Από την άλλη, όμως, μία πολύ μεγάλη μερίδα των νομικών εντός κι εκτός Ιταλίας υποστηρίζει ότι το δικαίωμα στη λήθη αποκτά νέο περιεχόμενο μετά την έκδοση αυτής της απόφασης, καθώς πλέον μεταλλάσσεται σε μια απαίτηση πλήρους αφαίρεσης περιεχομένου μετά την παρέλευση διετίας.
